امکان سنجی اجرای سیستم های آبیاری تحت فشار براساس کیفیت آب (مطالعه موردی: دشت های استان همدان)

یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده در استفاده از سامانه های آبیاری تحت فشار کیفیت آب مورداستفاده است، از این رو امکان سنجی سیستم های تحت فشار قبل از اجرای این سامانه ها در سطحمنطقه ای و کلان، با توجه به کیفیت آب، بسیار دارای اهمیت می باشد و از اتلاف انرژی، سرمایه وهدررفت منابع جلوگیری می کند. در این پژوهش با استفاده از توابع تحلیلی سیستم اطلاعاتامکان اجرای سامانه های تحت فشار (بارانی و قطره ای)، در دشت های استان ،(gis) جغرافیاییهمدان، با توجه به کیفیت آب زیرزمینی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی نقشه ها و نتایج به دست آمدهاز آن ها نشان داد که بیش ترین محدودیت از نظر کیفیت آب در دشت های شمالی و مرکزی استان86 درصد / (دشت های کبودرآهنگ، رزن- قهاوند و همدان- بهار) وجود دارد. دشت کبودرآهنگ با 54اراضی دارای کیفیت آب نامطلوب، بیش ترین محدودیت اراضی را در اجرای سامانه آبیاری بارانی33 درصد اراضی دارای / 70 درصد اراضی و همدان- بهار با 83 / دارد. دشت های رزن- قهاوند با 52محدودیت جدی، در رتبه های بعدی قرار می گیرند. هم چنین از نظر محدودیت برای اجرای سیستم38 درصد اراضی دارای کیفیت آب نامطلوب، بیش ترین / آبیاری قطره ای دشت رزن- قهاوند با 52محدودیت اراضی را در اجرای این سیستم دارد. هم چنین دشت های نهاوند و تویسرکان از نظر اجرایسامانه های تحت فشار با توجه به کیفیت آب زیرزمینی، مناسب ترین شرایط را دارا می باشند.کیفیت آب، آبیاری قطره ای، آبیاری بارانی، امکان سنجی ،idw : واژه های کلیدی