بهینه‌سازی شرایط تجزیه زیستی هیدروکربن‌های نفتی به‌وسیله میکرواورگانیسم‌های بومی و غیربومی

استحصال نفت هر روز در ایران، سبب پخش و گسترش آن به محیط، در مراحل مختلف بهره‌برداری و ذخیره‌سازی این ترکیبات هیدروکربنی می‌شود. همین امر، ضرورت اعمال روش‌های کارآمد برای پاک‌سازی آلودگی، ولی سازگار با محیط زیست و مناسب هر منطقه را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد. هدف از این پژوهش بررسی شرایط بهینه برای تحریک میکرواورگانیسم‌های بومی خاک به‌منظور تجزیه کل هیدروکربن‌های نفتی، واکنش باکتری‌ها در شرایط متفاوت اعمال شده، روش‌های تجزیه زیستی و نرخ یا روند تغییر میزان آلودگی هیدروکربنی با زمان بوده است. به این منظور از خاک آلوده نفتی اطراف پالایشگاه ری با میزان کل آلاینده هیدروکربنی 38 درصد استفاده و 13 تیمار از جمله کودهای شیمیایی، حیوانی، خاک‌اره و تلقیح کمپلکسی از باکتری‌های باسیلوس سابتیلیس، باسیلوس مگاتریوم، سودوموناس پوتیدا در طی 13 زمان (هر 2 هفته) بر این خاک اعمال شد. نتایج نشان داد، با گذشت زمان تیمارهای باکتری + خاک‌اره و باکتری به‌ترتیب با بیش‌ترین تاثیر باعث کاهش 35 درصد و 34 درصد آلودگی نفتی خاک مورد مطالعه شدند و تیمار خاک خشک (بدون هیچ‌گونه مواد افزودنی به‌جز هوادهی) با 18 درصد کاهش، کم‌ترین تاثیر را نسبت به بقیه تیمارها در تجزیه میزان نفت داشته‌اند. نتایج این پژوهش بیانگر این بود که در صورت فعال بودن میکرواورگانیسم‌های بومی و با بهبود شرایط محیطی از جمله هوادهی، اضافه کردن مواد مغذی، رطوبت می‌توان تجزیه هیدروکربن‌های نفتی را سرعت بخشید ولی اگر فعالیت ریزاندام‌های بومی کم باشد، مخلوط کردن موادی مثل خاک‌اره، کود حیوانی به همراه تلقیح ریزموجودات غیربومی از جمله باکتری‌های فعال نفت‌خوار روند کاهش آلاینده‌های نفتی، را افزایش خواهد داد.