تاثیر پلیمر محلول در آب، نشاسته بهینه شده و رس نانو با و بدون گچ و سولفات آلومینیوم بر درصد رس قابل انتشار در یک خاک سدیمی

یکی از مشکلات امروزه بشر به‌خصوص در مناطق خشک و نیمه‌خشک، شور و سدیمی شدن اراضی کشاورزی است. با توجه به این‌که خاک‌های مبتلا به نمک گستره وسیعی از کشور ایران را در بر گرفته‌اند، این مطالعه با هدف اصلاح خاک‌های سدیمی صورت گرفت. به‌منظور بررسی تاثیر گچ و سولفات آلومینیوم به تنهایی و یا همراه با یک پلیمر محلول در آب، نشاسته بهینه شده، رس نانو و مخلوط آن‌ها بر میزان رس قابل انتشار در یک خاک سدیمی، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 18 تیمار و 3 تکرار در دانشگاه زنجان به اجرا درآمد. پس از اعمال تیمارها و خوابانیدن نمونه‌ها به‌مدت 4 ماه درصد رس قابل انتشار اندازه‌گیری شد. نتایج به‌دست آمده نشان داد که اثر مواد اصلاحی معدنی و آلی بر میزان رس قابل انتشار در سطح آماری 1 درصد معنی‌دار بود. موثرترین تیمار در کاهش درصد رس قابل انتشار تیمار 75 کیلوگرم در هکتار رزین 58 + 75 کیلوگرم در هکتار نشاسته بهینه شده + رس نانو به‌میزان 2 درصد وزنی هم‌زمان با سولفات آلومینیوم به اندازه نیاز گچی بود که رس قابل انتشار را از 95 درصد در تیمار شاهد به 4/3 درصد در این تیمار کاهش داد و کم‌ترین میزان کاهش در تیمار شاهد (بدون ماده اصلاحی معدنی و آلی) اندازه‌گیری شد.