بررسی آزمایشگاهی اثر پلی وینیل استات بر فرسایش بادی خاک های مختلف در برابر ماسه

فرسایش بادی یکی از عوامل اصلی آسیب به خاک و منابع طبیعی، فقیر شدن خاک های کشاورزی،آلودگی هوا، انتقال ذرات معلق، آسیب رساندن به تاسیسات و ماشین آلات و عملیات اجرایی می باشد.گرچه در سال های اخیر استفاده از مواد پلیمری مصنوعی، به منظور افزایش پایداری قطر خاک دانه ها وتثبیت خاک مورد توجه جدی قرار گرفته است اما در انتخاب یک پلیمر به عنوان تثبیت کننده خاک دربرابر فرسایش بادی، فاکتورهای زیادی باید مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش، کارآیی ماده پلیمری باپایه پلی وینیل استات بر روی سه نوع خاک با بافت متفاوت در برابر باد همراه با ماسه ساینده به صورتآزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور پس از طراحی و ساخت تونل باد، نمونه های تیمارشده با ماده پلیمری تحت آزمایش های فرسایش در برابر باد با سرعت 26 متر بر ثانیه در ارتفاع 15سانتی متری داخل تونل باد همراه با ماسه ساینده قرار داده شد و با نمونه های تیمار شده با آب موردمقایسه قرار گرفت. تیمارهای مورد مطالعه در این آزمایش عبارت از ماده تثبیت کننده در 2 سطح 0 و 25گرم بر مترمربع و نوع خاک در 3 سطح شامل بافت سبک شنی، متوسط لوم سیلتی و سنگین رس سیلتیدر 3 تکرار بودند . نتایج به دست آمده نشان داد که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین مقاومت بهسایش و میزان فرسایش در نمونه های خاک تیمار شده با ماده پلیمر ی و نمونه های تیمار شده با آبوجود داشته است . همچنین براساس نتایج به دست آمده، افزودن ماده پلیمری پلی وینیل استات به میزان25 گرم در متر مربع در شرایط آزمایشگاهی ، با توسعه ارتباط بین ذرات و تشکیل یک لایه سطحی برروی خاک، میزان فرسایش در برابر باد همراه با ذ رات را کاهش داده است. با افزودن این ماده پلیمریمیزان فرسایش بادی در نمونه های ماسه بادی به صفر رسیده و در خاک با بافت متوسط لوم سیلتی وسنگین رس سیلتی، حداقل 76 درصد نسبت به نمونه های تیمار شده با آب کاهش یافته است.