بررسی نانوجاذب‌های شبه‌هیدروتالسیت دارای روی و منیزیم در جذب و واجذب بُر از محیط آبی

سابقه و هدف: بُر، یکی از عناصر کم‌‌مصرف مورد نیاز گیاهان است. غلظت زیاد این عنصر در آب‌‌های کشاورزی، خصوصاً در مناطق خشک و نیمه‌‌خشک، سبب بروز سمیت در گیاهان کشت‌‌شده در این مناطق می‌‌گردد. روش‌‌های مختلفی برای کاهش غلظت بُر در آب و خاک پیشنهاد شده است که روش جذب سطحی از مهمترین آنها به حساب می‌‌آید. در طی سال‌‌های اخیر، استفاده از انواع هیدروکسیدهای لایه‌‌ای دوگانه (ldhs) یا ترکیبات شبه‌‌هیدروتالسیت ، به عنوان جذب‌‌کننده‌‌های آنیونی از محلول‌‌های آبی، مورد توجه خاص قرار گرفته است. از مهمترین دلایل موثر در استفاده از جاذب‌‌ها، مقرون به صرفه‌‌بودن است. حال اگر علاوه بر راندمان بالای جذب، قابلیت استفاده مجدد نیز وجود داشته باشند، به صورت کاربردی و در سطوح وسیع قابل استفاده خواهد بود. لذا با توجه به این نکات، علاوه بر سنجش قابلیت جذب بُر توسط انواع ldh، کیفیت واجذب بُر نیز مورد ارزیابی قرار گرفت؛ چرا که در قابلیت استفاده مجدد از آن نقشی بسزا دارد. مواد و روش‌ها: در این تحقیق دو نوع هیدروکسید لایه‌ای دوگانه، با انواع مختلف فلزات (منیزیم آلومنیوم و روی آلومنیوم) در ابعاد نانومتر و با استفاده از روش هم‌رسوبی تهیه شد و در شرایط آزمایشگاهی، خصوصیات جذب سطحی هر کدام به منظور خروج عنصر بُر از آب مورد ارزیابی قرار گرفت. مشخصات شبه‌هیدروتالسیت‌ها توسط روش‌های آنالیز شیمیایی پراش اشعهی x (xrd)، تبدیل فوریهی مادون قرمز ftir، طیف سنجی پراش انرژی پرتو ایکس eds تعیین شد. تمایل این مواد برای جذب گونههای مختلف بُر در محلول، تحت اثر ph ، زمان تماس ، مقدار مادهی جذبکننده و غلظت بُر محلول (همدماهای جذب سطحی لانگ مویر و فروندلیچ) بررسی شد. یافتهها: با توجه به خصوصیات بافری ldhها، خروج بُر از محلول تحت تاثیر ph اولیه و نهایی محلول نبود. بیشترین مقدار بُر جذبشده توسط mg-al-ldh و zn-al-ldh، به ترتیب در 10 و 20 دقیقه اول اتفاق افتاد. زمان تعادل لازم برای جذب بُر از محلول آبی در مورد هر دو نوع ldh، 80 دقیقه تشخیص داده شد. ظرفیت جذب بُر در محدودهی مقادیر آزمایشی (0.55گرم در لیتر) روند افزایشی داشت و با استفاده از مقدار 5 گرم در لیتر mg-al-ldh و zn-al-ldh به ترتیب، 52 و60 درصد از بُر اولیهی محلول خارج شد. دادهها با همدماهای جذب سطحی مدل لانگمویر که از انواع همدماهای ltype هستند، تطابق داشت که نشان میدهد، b(oh)4 به صورت ترجیحی روی مواد شبههیدروتالسیت جذب شده است. zn-al-ldh با بیشترین مقدار جذب 3 میلیگرم در گرم دارای توانایی بیشتری برای جذب بُر نسبت به mg-al-ldh (با بیشترین مقدار جذب 2.48 میلیگرم در گرم) بود. از طرفی واجذب بُر از zn-al-ldh توسط محلول 200 میلیگرم در لیتر نیترات سدیم بیشتر از mg-al-ldh بود.نتیجهگیری: استفاده 0.5 گرم از هر یک از شبه هیدروتالسیت ها در یک لیتر آب آلوده به بُر با غلظت 2 میلیگرم در لیتر، غلظت بُر را به کمتر از 0.5 میلیگرم در لیتر یعنی حد توصیه شدهی سازمان بهداشت جهانی (who) برای آبهای شرب، کاهش داد. . هر دو نوع ldh برای خروج عنصر بُر از محلولهای آلوده قابلیت بالایی دارند؛ ولی با هدف استفاده مجدد از جاذب و بالتبع «مقرون به صرفه بودن آن»، نانوجاذب zn-al-ldh به دلیل جذب و واجذب بالاتر از نانوجاذب mg-al-ldh، قابلیت کاربردی بهتری می تواند داشته باشد.

Study of Zn&Mg Hydrotalcite-Like Nanoparticles for Adsorption and Desorption of Boron from Aqueous Media

Background and objectives: Boron is one of the micronutrient elements needed by plants. High concentrations of this element in agricultural waters, especially in arid and semiarid regions, cause toxicity in plants grown in these areas. various methods have been proposed to reduce the concentration of boron in water and soil that surface adsorption is one of the most important. in recent years, the use of layered double hydroxides (LDHs) or hydrotalcite (HT)like, compounds as anionic adsorbents from aqueous solutions has been taken into special consideration. One of the most important reasons for the use of attractions is affordability. Now, if, in addition to high adsorption efficiency, they can be reused, can be used on a large scale. Therefore, in view of these points, in addition to measuring the adsorption capacity of LDH types, the desorption quality was also evaluated, because it plays a significant role in its reusability.Materials and methods: in this research, two types of layered double hydroxides (LDHs) with different kinds of metal ions (MgAl and MgFe) were prepared by coprecipitation method in nanometer dimensions, and their adsorption features were evaluated in vitro to remove boron from aqueous solution. The Hydrotalcitelike features were determined by chemical analysis, Xray diffraction (XRD), Fourier Transform infrared spectroscopy (FTIR) and Energydispersive Xray spectroscopy (EDS). The affinity of these materials for adsorption of different species of boron in solution was studied as a function of pH, contact time, LDHs quantity and B concentration (Langmuir and Freundlich adsorption isotherms). Results: Boron removal was independent of the solutions’ initial and final pH because of the high buffering capacity of the LDHs. the highest amount of boron was adsorbed on MgAlLDH and ZnAlLDH, at the first 10 and 20 minutes, respectively. It was found that 80 min is enough time for the equilibrium state to be reached in boron adsorption for two types of LDHs. Boron adsorption capacity increasing the adsorbent quantity (0.55 gr/lit) and application of 5 gr/lit of MgAlLDH and ZnAlLDH absorbed 52% and 60% of the initial boron amount, respectively. The adsorption isotherms, described by the Langmuir model, are of LType isotherm, suggesting that B(OH)4 is adsorbed preferentially on HTlike materials. ZnAlLDH with the maximum adsorption capacity of 3 mg/gr had a higher adsorption capacity for boron than MgAlLDH (with the highest adsorption of 2.48 mg/gr). On the other hand, the desorption of boron from ZnAlLDH by 200 mg sodium nitrate solution per lit, was higher than that of MgAlLDH.Conclusion: After the treatment of a solution containing 2 mg of boron per liter using 0.5 gr of both adsorbents, the final boron concentration reduces to below the recommended limit by WHO for drinking water (0.5 mgL1). Both types of LDH are highly capable of removing the boron element from contaminated solutions; but with the aim of reusing the adsorbent and, consequently, its costeffectiveness, ZnAlLDH nanoadsorbent could be more proper to use than MgAlLDH nanoadsorbent, due to higher adsorption and desorption.