مبانیّ پایداری سپاهیان در سیاست نظامی امپراتوری عثمانی

امپراتوری عثمانی یکی از معدود امپراتوری‌های بزرگ جهانی است که متجاوز از شش قرن، گستره وسیعی از جهان آن روز ـ اعم از مسلمان و غیرمسلمان ـ را تحت انقیاد و فرمانروایی درآورد. امپراتوریّ مزبور، تاثیر بسیار مهمّی در ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و نظامی بر مناطق و کشورهای تحت سلطه خود بر جای گذاشت. در مقاله پیش روی، تلاش شد تا با ورود به مبحث سیاست نظامیّ حکومت یاد شده، مبانی و شیوه‌های ایجاد پایداری در سپاهیان با رویکردی توصیفی ـ تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که عثمانیان از آغاز تکاپوهای نظامی و فتوحات روش‌های متعدّد و کارآمدی را در جهت بسیج، تهییج و ایجاد پایداری در نظامیان در حین اعزام، قبل و در جریان نبرد استفاده کرده و به کار بسته‌اند. از جمله روش‌های اِعمال شده می‌توان به بهره‌گیری از منابع و متون مقدّس اسلامی، شخصیّت‌ها و نمادهای معنوی و ادبی مورد احترام، وعده مواهب مادی و دستیابی به غنایم و اموال کفّار حربی، حضور فعّال مقامات عالی امپراتوری در میدان‌های نبرد و قائل شدن حق رای برای فرماندهان در اتّخاذ تصمیم‌ها و تاکتیک‌های جنگی اشاره نمود.