درونمایه‌ های شعر احمد عزیزی

احمد عزیزی را می توان به عنوان یک شیعه انقلابی عارف و فیلسوف نیز تعریف کرد. نوعی از تشیّع سرخ و انقلابی که با زبان عرفان و کلام و فلسفه اسلامی بیان می‌شود. عزیزی، شیدایی و طربناکی مولانا را دارد و شاید به همین دلیل ارادتش به مولانا را بیش از دیگران بروز می‌دهد. ارادتش به موسیقی نیز حاصل این شور و شیدایی است که بیش از هر چیز به زبان موسیقی قابل بیان است. یکی دیگر از بارزترین ویژگی های عرفان عزیزی طبیعتگرا بودن آن است که نشان از تاثیرپذیری او از سهراب است. اصل وحدت وجود در اندیشه های عزیزی دیده می‌شود؛ بر این اساس، استقلال و جدایی چیزها از هم، نمود و توهّمی بیش نیست و موجودات این جهان جلوۀ یک چیز و مظاهر یک حقیقت‌اند. نخستین کسی که این مسئله را در مباحث نظری و فکری وارد کرد «شیخ اکبر محیی الدین عربی» موسس این مکتب است. در این پژوهش بر آنیم تا محتوای شعر احمد عزیزی را بررسی کنیم. بر این اساس به بررسی جلوه‌های مذهبی شیعی عزیزی چون مهدویّت، عاشورا، عشق و علاقه به ائمّۀ اطهار، شعر شهادت، ولایتمداری، عرفان و تصوّف و زندگی و مرگ می‌پردازیم.