شوقِ وصل: تحلیل شعر «ای شوقِ وصل و شورِ شهادت» تقی پورنامداریان بر اساس دستگاه ‌اندیشگی سهروردی در قصۀ غربت غربی

سهروردی (549؟-587ق) یکی از موثّرترین شخصیّت‌های عرفانی و فلسفی در تاریخ فرهنگ ایران و جهان اسلام و بنیان‌گذار مکتب اشراق است. در دستگاه‌اندیشگی وی، وقوف بر غربت انسان در جهان و شوق بازگشت به موطن نخستین جایگاهی خاص دارد. این موضوع به‏طور عمده در آثار رمزی وی، به‎ویژه در رسالۀ قصة ‌الغربة الغربیه به‎ زیبایی مجال طرح یافته‏است.در این پژوهش سروده پورنامداریان با نام «ای شوق وصل و شور شهادت» از مجموعۀ شعر رهروان بی‎برگ (1382) که در حال‌وهوای «شهادت» سروده شده و بیش از هر چیز مبتنی ‏بر دستگاه فکری سهروردی در رسالۀ پیش‎ گفته است، به‌روش تحلیلی و با رویکردی انتقادی بررسی شد. نتایج تحقیق نشان داد با توجّه به آثار پژوهشی‎ شاعر در حوزه فلسفه اشراق و سهروردی‌پژوهی، قصه غربت غربی به‏طور مستقیم زمینه‌ساز آفرینش سرودۀ یادشده با حال‏وهوای «مرگ و حیات» و به‎ویژه گزینش مرگ آگاهانه (شهادت) در بستر مفاهیم عرفانی شده‏است.