العطاس خوانی در ایران و افسانه‌زدایی از استثناگرایی ایرانی

چطور باید افسانۀ بومی تنبل اثر خارق‌العادۀ حسین العطاس را در ایران خواند؟ نقد یک متفکر پسااستعماری جنوب شرق آسیا بر سرمایه‌داری استعماری و تاثیر آن بر تصویر برساخته از بومیان مالایی و جاوه‌ای چه ربطی به بستر ایرانی می‌تواند داشته باشد؟ آیا نقد العطاس می‌تواند راهگشایی برای نظریه‌پردازیِ مفهومی ایدئولوژیک در بستر ایرانی باشد که دینامیک پیشرفت را در بازۀ بلندمدتی در تعلیق نگاه داشته است؟ این مقاله تلاش دارد به بسط ایدۀ استثناگرایی ایرانی و گفتمان‌های حوالی آن بپردازد. با استفاده از نظریات العطاس به‌ویژه کتاب افسانۀ بومی تنبل تلاش می‌شود انگاره‌های فکری و ذهنیت برساخته دربارۀ استثنا بودن وضعیت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی ایرانیان توضیح داده شود و امکان‌های خلق و تقویت آن توسط استبداد داخلی و شبه‌استعمار در ایران مدرن بررسی شود. درنهایت استثناگرایی ایرانی در این مقاله به‌مثابۀ یک ایدئولوژی متقاطع ملی، مذهبی، جنسیتی تعریف می‌شود که ذهنیتی درونی‌سازی‌شده در افراد عضو اجتماعات ایرانی می‌سازد که آن‌ها را در وضعیت متناقض از فرادستی و فرودستی هم‌زمان در برابر دیگری قرار می‌دهد.

reading alatas in iran and the myth of exceptionalism

how should one read syed hussein alata’s’ the myth of the lazy native in iran? what are its possible contributions towards theorizing an ideological concept that has kept iranian dynamics of progress in suspense for a long time? this article attempts to expand on the idea of iranian exceptionalism, observe and explain the discourse around it. the author employs alatas’s writings, particularly those from his book the myth of the lazy native, in order to argue that iranian exceptionalism is a mentality created and empowered by internal despotism as well as external semi-colonialism in modern iran. borrowing ideas from alates’s analysis of postcolonial malaysia, the author suggests that iranian exceptionalism locates at the intersection of gender, religious, and national ideologies - it refers to a being and condition of contradiction. it is what makes the nation’s image of itself both inferior and superior towards the other at the same time. it is indeed what makes imagining future change impossible – and therefore ideological.