تجربۀ صمیمیت در موقعیت قرنطینگی (مورد‏مطالعه خانواده‏های استان گیلان)

صمیمیت یکی از عواطف مهم انسانی است که دارای دلالت‏های فرهنگی اجتماعی و بدنمندی است. هدف اصلی این تحقیق، مطالعۀ کیفی تجربۀ صمیمیت و پیوندهای اجتماعی در دوران کرونا و موقعیت قرنطینگی است. مطالعه با تکیه بر روش کیفی و از طریق مصاحبه‏های نیمه‏ساخت‏یافته انجام شده است. با توجه به منطق اشباع نظری، با چهل نفر از شهروندان استان گیلان به‏صورت فردی مصاحبه صورت گرفت. سپس، مصاحبه‏ها پس از تقریر به‏شیوۀ تحلیل مضمون بررسی شدند. یافته‏های این پژوهش نشان می‏دهد سه سنخ صمیمیت محبت‏آمیز، سنخ خنثی و سنخ جدال‏آمیز در خانواده‏های مصاحبه‏شوندگان مشاهده می‏شود. در شرایط قرنطینگی خانواده‏های طبقۀ پایین از پیوند اجتماعی ضعیف‏تر و طبقات متوسط و بالا از پیوند اجتماعی قوی‏تری برخوردار بوده‏اند. همچنین، کشاکش سوژه‏های قرنطینه بیشتر مثبت، محبت‏ورزانه و در جهت حفظ نظم ناشی از بلبشوی کرونا بوده است. بنابراین، موقعیت قرنطینگی در این پژوهش، هرچند موجب کاهش تعاملات و افزایش فرسایش سرمایۀ اجتماعی در سطح جامعه و به زوال امر اجتماعی منجر شده، اما موجد بسط عواطف انسان‏ها و پیوند اجتماعی خانوادگی بوده است.