دو صد گفته چون نیم کردار نیست: نقدی روش شناختی بر تکنیک های پرسش نامه و مصاحبه

گفتارها و کردارها، عناصر اصلی فعالیت انسانها در حیات اجتماعی شان هستند و چگونگی ارتباط این دو، همواره یکی از دغدغه های اصلی برای دانشمندان علوم اجتماعی، به ویژه جامعه شناسان، در جهت درک و تبیین کنشهای اجتماعی بوده است. در این راستا، مشکل ناهمسازی گفتارها با کردارها، مسئله ای روش شناختی با نتایج آشکار برای تحقیقات جامعه شناختی بوده است؛ چون رایجترین روشها و تکنیکهای تحقیق مورد استفاده‌ جامعه شناسان (یعنی پیمایشها و مصاحبه ها) بر این فرضِ اثبات نشده استوارند که تطابقی نسبی میان پاسخهای افراد به سوالات پژوهشی درخصوص کردارهایشان و کردار واقعی آنان در حیات اجتماعی وجود خواهد داشت. این مقاله به بررسی دلالتهای روششناسانه‌ این استدلال برخی جامعه شناسان پرداخته است مبنی بر اینکه چیزی که مردم میگویند، غالباً پیش بینی ضعیفی است از چیزی که عملاً انجام میدهند. درنتیجه، پیمایشگران و مصاحبه گرانی که ادعاهایشان را روی اظهارات کلامی افراد استوار میسازند، باید روشن کنند که به تحلیل آن چیزی که مردم واقعاً انجام میدهند نمیپردازند، بلکه فقط به تحلیل آن چیزی میپردازند که مردم ادعا کرده اند که انجام میدهند؛ مگر آنکه نشان دهند که اظهارات مردم درخصوص انجام یک کردار خاص، قدرت پیش بینی کنندگی آن کردار یارفتار را دارد.

Actions Speak Louder than Words: Methodological Critique of Questionnaire and Interview Techniques

Speeches and actions are essential elements of human activity in their social life, and the ties between them have always been a major concern for social scientists, in particular sociologists.  The issue of mismatching speech with behavior could be a methodological problem as the most common research methods and techniques used by sociologists (i.e. surveys and interviews) are focused on the unproven assumption that there would be a connection between individuals’ answers to research questions about their actions and their actual actions in social life. This article examines the methodological implications of this argument from the viewpoint of some sociologists that what people say is often a poor prediction of what they do. As a result, researchers who base their claims on people’s verbal statements should make it clear that they are not analyzing what people are doing, unless they show that people’s statements about a particular action have the power to predict that action.