شکل گیری گفتمانی شادی در ایران

پژوهش حاضر با هدف ارائه‌ تحلیلی از ظهور گفتمانی شادی، درصدد است تا به این مسئله در وضعیت ایران پاسخ دهد که چگونه شادی، در هیئت مسئله ای مذهبی، درون عقلانیت حکومتی قرار گرفت. بر این اساس، پیوند گفتمان فقهی با کردار حکمرانی اهمیت خواهد یافت؛ چراکه از آن پس، شادی به عنوان یک حقیقت تمام عیار حقوقی، مذهبی و سیاسی ظهور کرده است. در این راستا و برمبنای الگوی فوکویی تبارشناسی، این پرسش مطرح میشود که چه نوع بسترهای تاریخی، ترسیم چشم اندازی فقهی را در اقتصاد گفتمانی شادی، ممکن کرد؟ روش انجام پژوهش حاضر، تحلیل گفتمان فوکویی است؛ لذا جعبه ابزار تحلیلی مورد استفاده قرار میگیرد که برگرفته از رویکرد تاریخی فوکو در تحلیل گفتمان است. مطابق با یافته ها، میتوان آغاز حکمرانی سیاسی مبتنی بر فقه را در عصر صفویه، نقطه‌ عطف اصلی دانست که از آن پس، عقلانیت جدید شادی از طریق به کارگیری مجموعه ای از تکنیکها، ممکن شد. تفکیک سازمانی، فراخوانی مجتهدان شیعی و اعطای مناصب قضایی سیاسی به آنها، اعطای سیورغال و واگذاری موقوفات، از تکنیک های مهم به کار رفته است. این سامانه، به داشتن مناسبات ابزاری هرچه بیشتر با گفتمانهای مبتنی بر نفوذ، گرایش دارد.

The Construction of a Happiness Discourse in the Contemporary Iran

The present study aims to provide a genealogical analysis of happiness to address the question of how the religious discourse of happiness emerged in the wisdom of government in Iran. The question arises in this respect, based on the genealogical model of Foucault, that what historical circumstances made it possible to draw a jurisprudential view of the discourse of happiness? The method of the present study is Foucault’s analysis of discourse; thus, an empirical toolbox is used, based on Foucault’s historical approach to discourse analysis. According to the results, in the Safavid period, the beginning of political governance based on jurisprudence can be regarded as a significant turning point, after which the new rationality of happiness was possible through the use of a set of techniques.  Organizational segregation, use of Shiite mujtahids and granting them judicialpolitical positions; The present study aims to provide a genealogical analysis of happiness to address the question of how the religious discourse of happiness emerged in the wisdom of government in Iran. The question arises in this respect, based on the genealogical model of Foucault, that what historical circumstances made it possible to draw a jurisprudential view of the discourse of happiness? The method of the present study is Foucault’s analysis of discourse; thus, an empirical toolbox is used, based on Foucault’s historical approach to discourse analysis. According to the results, in the Safavid period, the beginning of political governance based on jurisprudence can be regarded as a significant turning point, after which the new rationality of happiness was possible through the use of a set of techniques.  Organizational segregation, use of Shiite mujtahids and granting them judicialpolitical positions, granting them security, and handing over endowments have been important techniques. This system tends to have more and more instrumental relationships with influencebased discourses.