تجربة زیسته طبقات فرودست در مواجهه با ویروس کرونا (مورد مطالعه: کارگران روزمزد ساختمانی و نظافتی منطقه 17 تهران)

این پژوهش، تجربۀ زیستۀ کارگران ساختمانی و نظافتی منطقۀ 17 تهران در مواجهه با ویروس کرونا را بررسی می کند. دلیل انتخاب این دو گروه، موقعیت حاشیه ای آنها است. در این پژوهش از مفاهیم نظری نابرابری عینی، نابرابری تفسیری، بی قدرتی سوبژکتیو، و داغ ننگ، برای تحلیل استفاده شده است. رویکرد روش شناختی این پژوهش پدیدارشناسی تفسیری، تکنیک جمع آوری داده مصاحبۀ عمیق، و روش تجزیه و تحلیل داده ها تحلیل روایت است. حجم نمونه تعداد 12 نفر شامل 7 کارگر مرد ساختمانی و 5 کارگر زن نظافتی است. روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی بود و مصاحبه شونده ها ساکن منطقۀ 17 تهران هستند. نتایج تحقیق نشان‌ می دهند شیوع ویروس کرونا باعثِ تعمیق حاشیه نشینی این دو گروه شده است؛ توصیه های بهداشتی نشان‌دهندۀ فاصلۀ عمیق سیاست‌گذاری های کرونا و شرایط عینی و واقعی این دو گروه است؛ تمام طرح ها و برنامه های سیاست گذار به کمک های نقدی و غیرنقدی محدود شده و سیاست گذاری به خیریه‌گرایی نهادی تقلیل یافته و توجهی به تغییر جایگاه ساختاری طبقات فرودست نشده است.

The Lived Experience of Subordinates during Covid-19 Pandemic: The Case of Construction and Cleaning Workers of District 17 of Tehran

This study explores the lived experience of cleaning and construction workers in Tehran’s District 17 during the Covid19 pandemic. The reason for selecting these groups of workers was their marginal situation. The theoretical concepts of objective inequality, interpretive inequality, subjective powerlessness, and stigma were used to analyze the data in this study. The study’s methodological approach is interpretative phenomenology, with indepth interviews and narrative analysis. Seven male construction workers and five female cleaning workers made up the sample. The participants lived in Tehran district 17 and were selected using targeted and snowball sampling. The results indicate that the pandemic has intensified the marginalization of these two groups. A wide gap between Coronavirus policies and the reality on the ground was obvious. All policymakers’ plan and programs are limited to cash and noncash donations, thereby reducing policymaking to institutional charity work with little concern on the structural position of the lower classes of society.