بررسی رابطه کیفیت محیط زندگی و میزان رضایت از زندگی در محله: مطالعه‌ای درباره ساکنان محلات شهر کرمان

رﺿﺎﻳﺖ واﻛﻨﺸﻲ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ درﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﻴﻄﻲ اﺳﺖ؛ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ در ﭘﻲِ ارﺿﺎی ﻧﻴﺎزﻫﺎ، اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و ﺳﻌﺎدت و رﺿﺎﻳﺖ در ﻓﺮد ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد. وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎی ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ رﺿﺎﻳﺖ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ دو وﺟﻪ دارد: ﻣﺤﻴﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻣﺤﻴﻂ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ. ﻣﺤﻴﻂ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ واﺑﺴﺘﮕﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻲ و واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻳﻚ ﻣﺤﻠﺔ ﺧﺎص، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﺑﺮ رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺎﻛﻨﺎن ﻣﻲ ﮔﺬارد،ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻣﺤﻠﻪ، از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻘﺪان ﻣﺨﺎﻃﺮات ﺷﻬﺮی و دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﻄﻠﻮب ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت، رﺿﺎﻳﺖ را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲ دﻫﺪ. اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻣﺤﻠﺔ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﻴﺰان رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺎﻛﻨﺎن ﻣﺤﻼت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺟﺎﻣﻌﺔ آﻣﺎری ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺣﺎﺿﺮ را ﺳﺎﻛﻨﺎن ﺑﺎﻻی 18 ﺳﺎل ﺷﻬﺮ ﻛﺮﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ 396 ﻧﻔﺮ از اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺔ ﻧﻤﻮﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺟﻤﻊ آوری ﺷﺪ و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﻣﻴﺰان رﺿﺎﻳﺖ در ﺣﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻛﻴﻔﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺤﻠﻪ در ﺗﺄﻣﻴﻦ رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺎﻛﻨﺎن ﺑﻴﺶ از ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻣﺤﻠﻪ اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮاﻳﻦ، اﺑﻌﺎد ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻣﺤﻠﻪ، دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی و ﻣﺨﺎﻃﺮات ﺷﻬﺮی، ﺑﺮ رﺿﺎﻳﺖ اﻓﺮاد از ﻣﺤﻠﻪ اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دارﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﻲ،دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی دارای ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﺨﺎﻃﺮات ﺷﻬﺮی ﺣﺎوی ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻨﻔﻲ اﺳﺖ. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ، از ﻣﻴﺎن اﺑﻌﺎد ﻛﻴﻔﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺤﻠﻪ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮی دارای ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ و ﺗﻌﺎﻣﻞ اﻓﺮاد ﺑﺮ ﻣﺘﻐﻴﺮ واﺑﺴﺘﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دارد.