تغذیه آغازین تاسماهی ایرانی (Acipenser Persicus) با غذاهای زنده مختلف و تاثیر آن بر شاخص‌های رشد، بقا، ترکیب بیوشیمیایی و اسیدهای چرب لاشه در مرحله عادت‌دهی به غذای مصنوعی با استفاده از شیرونومید

تاسماهی ایرانی (acipenser persicus) گونه منحصر بفرد و بومی سواحل جنوبی دریای خزر در ایران است که بعلت مشکلات در عادت‌دهی به غذای دستی، کمتر مورد توجه پرورش دهندگان ماهیان خاویاری قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، استفاده از شیرونومید بعنوان غذای در مرحله گذار برای عادت‌دهی این ماهی به غذای خشک و تاثیر آن روی شاخص‌های رشد، بقا، ترکیب بیوشیمیایی و نوع اسیدهای چرب لاشه بود. جهت انجام این تحقیق، لاروهای تاسماهی ایرانی از ابتدای تغذیه فعال به مدت 11 روز با 4 تیمار 1 (آرتمیا + دافنی)، 2 (فقط آرتمیا)، 3 (آرتمیا + شیرونومید) و 4 (فقط شیرونومید) پرورش یافتند و در مرحله دوم برای عادت‌دهی به غذای دستی  برای هر حوضچه تعداد 300 قطعه تاسماهی ایرانی با وزن متوسط 2.3 ± 263.8 میلی گرم (میانگین ± خطای استاندارد) از هر تیمار انتخاب شدند و با 3 تکرار در طی مدت 21 روز با استفاده از شیرونومید و غذای فرموله شده به غذای خشک عادت داده شدند. وزن نهایی، میزان رشد، کارایی غذا و شاخص رشد روزانه در تیمار 4 بطور معنی‌داری بیشتر از همه تیمارها بود. نرخ رشد ویژه و شاخص وزن بدن در تیمار 4 بالاتر از همه تیمارها و ضریب تبدیل غذایی در این تیمار پایین تر از سایر تیمارها بود (0.05>p). نتایج نشان داد که تغذیه اولیه از شیرونومید روی ترکیب لاشه در مرحله عادت‌دهی تاثیرگذار بوده است بطوری که درصد چربی و خاکستر در تیمار تغذیه شده با شیرونومید بالاتر از تیمار آرتمیا + دافنی بود (0.05>p). آنالیز لاروها در پایان مرحله اول نشان دهنده تاثیر غذاهای زنده بر نوع اسیدهای چرب در تیمارهای مختلف بود (0.05>p)، اما در مرحله عادت‌دهی به غذای خشک تجاری که همه تیمارها با شیرونومید و غذای فرموله شده تغذیه شده بودند وضعیت تغییر یافت و اختلاف معنی‌داری در بین تیمارها مشاهده نشد (0.05

Initial feeding of Persian sturgeon (Acipenser persicus) with various live foods on growth parameters, survival, carcass analysis and fatty acids profile in adaptation to artificial feed using chironomide

The aim of this study was to use chironomide as a food in transition to accustom this fish to dry feed and its effect on growth indices, survival, fatty acid profiles and carcass analysis. In order to do the experiment, first, Persian sturgeon larvae were reared for 11 days from the beginning of active feeding with 4 treatments including: 1 (Artemia + Daphnia), 2 (Artemia only), 3 (Artemia + chironomide) and 4 (chironomide only) and in the second stage for transition to the formulated diet, 300 pieces of Persian sturgeon were reared with 3 replicates over 21 days using chironomide and formulated feed. Final weight, growth rate, and feed efficiency were significantly higher in treatment 4 than the other treatments. Specific growth rate and body weight increase in treatment 4 were higher than the other treatments. Feed conversion ratio in treatment 4 was the lowest . The crude protein in the Artemiafed treatment was higher than the Artemia + Daphniafed treatment. Fat and ash contents in the treatment fed with chironomide was higher than the fish fed with Artemia + Daphnia. Analysis of larvae at the end of the first stage showed the effect of live food on fatty acids profile in different treatments (P < 0.05). However, in the adaptation to dry feed, the results changed and no significant differences were observed among the treatments. This study showed that the use of chironomide in the diet of Persian sturgeon at the start of feeding up to the adaption period can increase the DHA/EPA ratio, conversion of shortchain unsaturated fatty acids to longchain, resulting in an increase in the ratio of n6 to n3, as well as more fat absorption in the body and increases growth indices and survival rate in this stage.