ارزیابی شاخص پراکنش حساسیت زایی گونه ای نانو ذرات شیمیایی fe3o4-nps در سطوح مختلف زنجیره های غذایی محیط های آبی

در دهه های اخیر، گسترش و توسعه کاربرد نانو ذرات اکسید آهن مغناطیسی در حوزه های مختلف علوم، نگرانی های زیست بوم شناسان را در ارتباط با امتیازات و مخاطرات بالقوه این نانوذرات شیمیایی و اثرات مهلک و چالش بر انگیز احتمالی آنها بر سلامت انسان و اکوسیستم را دو چندان ساخته است. در این راستا در تحقیق حاضر ضمن معرفی رویکرد مدل سازی اکوسیستمی تاثیرات سمیت نانوذرات در سطح پراکنش حساسیت زایی گونه ای (ssds)، سمیت زیستی و تفاوت میزان حساسیت گونه ای نسبت به نانوذرات شیمیایی اکسید آهن مغناطیسی (مگنتیت یا fe3o4)، در 5 گروه مختلف تاکسونومیک از زنجیره های غذایی آب شور و نیز در 4 گروه تاکسونومیک از آب های شیرین ارزیابی گردید. مقایسه میانگین غلظت حاد کشنده میانی  (ml(e)c50) و میانگین مرگ و میر (mm) در هر دو گروه نشان داد که ssds نسبت به نانوذرات fe3o4در زیستمندان آب شور (36/3%= mm  و  629/9mg/l = ml(e)c50) بیشتر از زیستمندان آب شیرین (8/33%=mm و  739/7mg/l =ml(e)c50) بوده و اختلاف بین گروه ها معنی دار است (p<0.05). در میان 9 گروه مختلف تاکسونومیک بیشیرین میزان حساسیت به نانوذرات مگنتیت در میکروجلبک کلرا (50%=m و 130mg.fe3o4/l =l(e)c50) و پس از آن سختپوست بارناکل (70% m=  و mg fe3o4/l 5/263l(e)c50 =) مشاهده شد. نظر به اینکه در تمامی گروه های تاکسونومیک حساسیت به نانوذرات fe3o4 نسبتاً پایین بوده این نانوماده می تواند جز مواد غیر سمی دسته بندی گردد.