الگوی ساختاری عوامل‌ موثر بر درک ساکنان بومی نسبت به حمایت از توسعۀ پایدار گردشگری در مجموعۀ تخت‌جمشید

مجموعه‌های تاریخی از مهم‌ترین بخش‌های هویتی هر جامعه‌اند و ساختارهای فرهنگی آن را نشان می‌دهند. درک ساکنان بومی از این مکان‌ها، نقش مهمی در پیشبرد برنامه‌های توسعه و یکپارچگی تصمیم‌های مدیریتی و مشارکتی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی عامل‌های موثر بر درک ساکنان بومی نسبت به حمایت از توسعۀ پایدار گردشگری در تخت‌جمشید است. پنج روستای کناره، جلیان، فیروزی، شهرک مهدیه و شهرک ولی‌عصر برای جامعۀ آماری پژوهش انتخاب شدند. پژوهش ازنظر شیوۀ گردآوری داده‌ها، توصیفی - پیمایشی و ازنظر هدف، کاربردی است. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسش‌نامه است که روایی و پایایی آن با تحلیل عامل تاییدی و آلفای کرونباخ سنجیده شده است. مردم محلی با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای و جدول کوکران، تعداد 385 پرسش‌نامه را تکمیل کردند. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از الگوی معادلات ساختاری، آزمون ضریب همبستگی پیرسون و t تک‌نمونه‌ای استفاده شده است. نتیجه‌ها، نشان می‌دهند متغیر مشارکت اجتماعی با ضریب تاثیر 0/79، بیشترین اثر را بر درک ساکنان بومی دارد. تعلق اجتماعی با ضریب تاثیر 0/17، رابطۀ مثبت و معنادار و نگرش زیست‌محیطی با ضریب تاثیر 0/22-، رابطۀ منفی و معناداری با درک ساکنان بومی نسبت به مجموعۀ تخت‌جمشید دارد؛ بدین معنا که با افزایش درک ساکنان نسبت به این مجموعه، نگرانی آنها نسبت به مسئله‌های زیست‌محیطی بیشتر شده است. درواقع مسئله‌های زیست‌محیطی تاثیر منفی بر درک مردم بومی نسبت به مجموعه داشته‌اند. درنهایت درک ساکنان بومی، تاثیر مثبت و معناداری بر حمایت از تخت‌جمشید دارد که میراثی جهانی و حمایت‌کنندۀ توسعۀ پایدار گردشگری است.