پی ریزی توابع انتقالی طیفی نقطه ای در برآورد فرسایش پذیری خاک در گستره vis-nir-swir

استفاده از انعکاس طیفی خاک در دامنه 350 تا 2500 نانومتر و توابع طیفی حاصل از آن به عنوان روشی سریع، کم مخرب و تاحدی کم هزینه در برآورد ویژگی های دیریافت خاک مرسوم شده است، ولیکن تاکنون از این روش در برآورد فرسایش پذیری استفاده نشده است. لذا هدف از این مطالعه، پی ریزی توابع انتقالی طیفی نقطه ای خاک و مقایسه آن با توابع انتقالی خاک و رابطه ی ویشمایر و اسمیت (1978) در برآورد فرسایش پذیری است. برای این منظور فرسایش پذیری با استفاده از 40 کرت استاندارد در بالادست سد سیوند و با استفاده از باران طبیعی و منحنی‏های بازتاب طیفی با استفاده از دستگاه اسپکترومتر زمینی و در شرایط نور طبیعی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد میانگین فرسایش پذیری اندازه گیری شده (mm1 t h mj−1 014/0) حدود 18/2 برابر کمتر از میانگین فرسایش‏پذیری برآورد شده حاصل از رابطه ی ویشمایر و اسیمت (mm1t h mj−1 030/0) بود. بر خلاف رابطه ی ویشمایر و اسمیت که در آن کربنات کلسیم معادل در نظر گرفته نشده است، در تابع انتقالی پی ریزی شده این ویژگی به عنوان متغیر موثر وارد مدل شد. با بررسی همبستگی بین فرسایش پذیری و بازتاب های طیفی، طیف های مرئی (532 ،622)، مادون قرمز کوتاه (14422227، 2327 و 2343 نانومتر) جهت پی ریزی توابع انتقالی طیفی نقطه‏ای انتخاب شدند. بر اساس آماره های ارزیابی r2 ، rmse و me، توابع انتقالی خاک کارآیی بالاتری نسبت به توابع انتقالی طیفی و رابطه ی ویشمایر و اسمیت در برآورد فرسایش پذیری داشت. تابع انتقالی طیفی نقطه ای با داشتن مقداری اریبی در تخمین ها کارآیی بالاتری نسبت به رابطه ی ویشمایر و اسمیت در برآورد فرسایش پذیری داشت.