اثر زغال های زیستی تهیه‌شده در دماهای مختلف بر قابلیت استفاده روی و پاسخ‌های ذرت در یک خاک آلوده به روی

فعالیت های انسانی، نقش مهمی بر توزیع ژئوشیمیایی فلزات سنگین داشته است و باعث ورود بیش از حد مجاز آنها به محیط زیست شده است. وجود فلزات سنگین در محیط زیست، اثرات سوئی بر خاک، آب های سطحی و آب های زیرزمینی دارد و حیات موجودات زنده را با خطرات جدی مواجه میکند. اخیراً زغال زیستی به صورت گسترده ای جهت کاهش سمیت فلزات سنگین در خاک استفاده می شود. هدف این مطالعه بررسی تاثیر دمای گرماکافت زغال زیستی برگ گردو بر قابلیت استفاده و پاسخ های رشد ذرت در یک خاک شن لومی آهکی آلوده به فلزات سنگین بوده است. بدین منظور، در آزمایشی گلدانی مقادیر 0، 0.5، 1 و 2 درصد (وزنی) زغال زیستی تهیه شده در دماهای 200، 400 و 600 درجه سلسیوس با 3 کیلوگرم خاک در 3 تکرار مخلوط و به‌مدت 45 روز در شرایط گلخانه خوابانده شد. پس از خواباندن، در هر گلدان ذرت علوفه ای (رقم سینگل‌کراس 704) کشت و پس از دو ماه، پاسخ‌های رشد ذرت (وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، غلظت روی در اندام هوایی، غلظت روی در ریشه، ضریب تجمع زیستی و ضریب انتقال) و غلظت روی قابل استفاده (محلول و dtpa-tea) خاک تعیین شد. نتایج نشان داد که با افزایش دمای گرماکافت زغال زیستی، رشد ذرت و ضریب انتقال روی افزایش می یابد. همچنین تیمار خاک ها با 2 درصد زغال زیستی تهیه شده در دمای 600 درجه سلسیوس، غلظت روی در اندام هوایی و ریشه را به ترتیب 21.6 و 33.0 درصد کاهش و وزن خشک اندام هوایی و ریشه را به ترتیب 131.4 و 116.7 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. ضریب انتقال روی در سطوح مختلف زغال زیستی تفاوت معنی‌داری نداشت (0.05>p). نتایج نشان داد که با افزایش مقدار و دمای تهیه زغال های زیستی، غلظت روی محلول و روی عصاره گیری شده با dtpa-tea کاهش معنی‌داری یافت (0.05>p). کاربرد 2 درصد زغال زیستی تهیه شده در دمای 600 درجه سلسیوس، مقدار روی محلول و روی قابل استفاده را نسبت به شاهد به ترتیب 63.1 و 34.9 درصد کاهش داد.