تعیین چسبندگی بتن و ملات تعمیری خود متراکم بر بسترهای مختلف بتنی با به کارگیری روش های پیچش، انتقال اصطکاک و تخمین آن با روش منطق فازی

ابداع بتن خود متراکم تحول عظیمی در صنعت بتن در دو دهه گذشته می باشد. در مقایسه با بتن سنتی، این نوع بتن نیازی به لرزاندن ندارد و می تواند بتنی بافشردگی کافی و سطحی صاف و بدون حفره ایجاد نماید. از آنجا که به دلیل ابعاد و شرایط خاص لایه های تعمیری بتنی، متراکم نمودن این لایه ها بسیار دشوار می باشد، و به دلیل تاثیر مستقیم میزان تراکم بر چسبندگی بین لایه تعمیری و بتن قدیم، می توان ازبتن خود متراکم که نیازی به عوامل خارجی تراکم کردن ندارد، به گستردگی در کارهای تعمیری در سازه های مختلف استفاده نمود. در این مقاله بررسی میزان چسبندگی بتن و ملات خود متراکم به عنوان لایه تعمیری با بستربتنی دارای شرایط سطوحی مختلف ارایه گردیده است. این بررسی ها با به کارگیری روش های پیچش و انتقال اصطکاک انجام و پیش بینی نتایج با استفاده از منطق فازی نیز ارایه شده است. نتایج به دست آمده بیانگر آنست که شرایط سطحی بتن بستر، نسبت سنگدانه به خمیره در لایه تعمیری، مقاومت فشاری لایه تعمیری، بتن یا ملات بودن لایه تعمیری و اشباع یا خشک بودن بتن بستر بر چسبندگی بین لایه تعمیری و بستر بتنی تاثیر می گذارد. همچنین مشاهده گردید که برای پیش بینی مقدار چسبندگی، می توان از منطق فازی استفاده نموده ونسبت به روش های آماری نتایج دقیق تری به دست آورد.