مطالعه عمل‌آوری، جمع‌شدگی در چسبندگی ملات اصلاح شده پلیمری با بتن، با اعمال انتقال‌اصطکاک و کشش‌مستقیم

بهبود چسبندگی بین ملات ‌تعمیری و بستر قدیم بستگی به عواملی ازجمله کاهش جمع‌شدگی، عمل‌آوری مناسب و استفاده از پلیمرهای اصلاح‌کننده دارد. لذا در این مقاله، مقاومت چسبندگی بین لایۀ تعمیری و بستر بتنی مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای تعیین مقاومت چسبندگی از روش‌های انتقال اصطکاک و کشش ‌مستقیم استفاده شده که به ترتیب مقاومت چسبندگی برشی و کششی را تعیین می‌نمایند. ملات‌های استفاده شده حاوی 10، 15 و 20 درصد پلیمر از نوع استایرن‌بوتادین‌رابر، نسبت به وزن سیمان هستند که نتایج با ملات ساده مقایسه شده است. سه نوع عمل‌آوری به کار گرفته شد و جمع‌شدگی ملات‌ها نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بیانگر تاثیر زیاد پلیمر بر چسبندگی و جمع‌شدگی ملات ها است. همچنین ضریب همبستگی بالا بین روش‌های انتقال اصطکاک و کشش ‌مستقیم مشاهده شد.

Curing and Shrinkage Effect on the PMM/Concrete Bond, Using “Friction-transfer” and “Pull-off” Methods

The adhesion between the mortar and the substrate concrete depends on a number of factors including shrinkage, curing and use of modifying polymers. The methods of Frictiontransfer and Pulloff are used to determine the mortar/concrete bond strength. The mortars used contained 10%, 15% and 20% styrene butadiene polymer, (related to cement weight). The results are compared with mortar with no added polymer. Three types of curing were employed. Mortars shrinkage was also investigated. The results tend to show the high impact of the polymer on the adhesion and shrinkage of the mortar. It was also seen that, a high correlation coefficient existed between the corresponding Frictiontransfer and Pulloff results.