بررسی کارآیی فنی و شکاف تکنولوژی واحدهای پرورش مرغ تخم گذار ایران

بخش کشاورزی برای تامین مطالباتی مانند تولید محصول بیشتر، آلودگی کمتر و تحقق خواسته‏های مصرف کنندگان با توجه به کم یابی فزاینده منابع، تحت فشار می‏باشد. با توجه به اهمیت کارآیی در رشد بهره‏وری و اینکه رشد بهره‏وری می‏تواند نقش مهمی را مخصوصاً در کشورهای در حال توسعه برای تکامل سیستم‏های کشاورزی در جهت تامین این مطالبات ایفا کند، هدف از این مطالعه تجزیه تحلیل کارآیی واحد‏های صنعتی پرورش مرغ تخم گذار با استفاده از مفهوم تابع تولید فرامرزی است. داده‏های مورد استفاده در این مطالعه از یک نمونه 477 واحدی از سرشماری واحدهای صنعتی که توسط مرکز آمار ایران در سال 1385 صورت گرفته است، به دست آمد. نتایج تخمین تابع تولید مرزی منطقه‏ای حاکی از این بود که میانگین کارآیی برای استان های منتخب در محدوده 49/0 تا 88/0 است. بدین معنی که امکان افزایش سطح تولید کل تخم مرغ با استفاده از همین میزان نهاده‏ و یا کاهش سطح نهاده‏ها در سطح فعلی تولید تخم مرغ و یا ترکیبی از هر دو از طریق پر کردن شکاف بین بهترین تولید کننده و سایر تولیدکنندگان وجود دارد. میانگین کارآیی فنی بر اساس تابع تولید فرامرزی در محدوده 31/0 تا 82/0 است. بنابراین بالاترین کارآیی مربوط به استان قم است در حالی که پایین‏ترین کارآیی فنی مربوط به استان تهران می‏باشد.