مرور زمان کیفری و تکالیف پلیس

زمینه و هدف: مرور زمان، گذشت زمانی است که مانع طرح دعوا یا موجب سقوط دعوای عمومی است. قانون‌گذار در سال 1392، برای اولین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی، چهار نوع مرور زمان را در امور کیفری به رسمیت شناخت. با توجه به پذیرش قواعد جدید مرور زمان و نظر به اینکه «جرم کشف‌شده» یا «متهم شناسایی‌شده» با گذشت زمان، غیرقابل تعقیب شده و حکم قطعی (علیه مجرم) نیز غیرقابل اجرا می‌شود، هدف این مقاله شناخت قلمروی مرور زمان و آثار آن بر رفتار پلیس است. به‌ویژه که مقررات مرور زمان، آمره است و امکان توافق بر خلاف آن وجود ندارد. روش‌شناسی: در این نوشتار تلاش شده است که با استفاده از روش مطالعه اسنادی کتابخانه‌ای و جمع‌آوری یافته‌های تحقیق با رویکرد توصیفی تحلیلی، حیطه اختیارات و وظایف پلیس در حوزه مرور زمان کیفری مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گیرد. یافته‌ها و نتایج: با در نظر گرفتن نتایج حاصل از این پژوهش، پیشنهاد می‌شود مامور پلیس در زمان «قبول شکایت» و یا کارآگاهان در لحظه «تعقیب متهم»، به فاصله «وقوع جرم» تا «کشف جرم» توجه کنند. چنانچه به این مهم توجه نشود از ابتدا یک پرونده بدون نتیجه، تشکیل خواهد شد. هم‌چنین ماموران پلیس و اینترپل در جلب مجرم، باید ابتدا به مهلت قانونی برای اجرای حکم، دقت کنند تا اقدامشان برای تامین نظم، امنیت و عدالت، اقدامی موثر باشد.