سیاست‌گذاری اجتماعی در حوزه آسیب‌های اجتماعی در قوانین برنامه توسعه کشور

زمینه و هدف: یکی از مشکلات کشور روند رو به رشد آسیب‌های اجتماعی و تنوع آن‌هاست؛ مشکلی که افزایش بیش‌تر آن می‌تواند بر کاهش امنیت اجتماعی تاثیرگذار و نظم اجتماعی را مختل کند. از آن‌جایی که سیاست‌گذاری اجتماعی مناسب می‌تواند در این زمینه اثربخش باشد، هدف این پژوهش بررسی سیاست‌های اجتماعی کشور در شش برنامه توسعه بعد از انقلاب اسلامی است. روش‌شناسی: پژوهش از نوع تحقیقات کیفی،  کاربردی – توسعه‌ای و توصیفی بوده که با توجه به موضوع و ماهیت آن به‌صورت اسنادی وکتابخانه‌ایی انجام شده است. در این پژوهش  محتوایی کلیه سیاست‌های کلی ابلاغی برنامه‌های توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی کشور در بعد از انقلاب اسلامی ایران و  احکام قوانین شش برنامه توسعه مورد بررسی قرار گرفته است.  یافته‌ها :یافته‌های پژوهش نشان می دهد که در برنامه‌های چهارم و ششم توسعه به موضوع آسیب‌های اجتماعی بیش از بقیه برنامه پرداخته شده است. برنامه‌های اول، دوم و پنجم کم‌ترین توجه به این حوزه را داشته‌اند.  نتیجه‌گیری: توجه کم و در برخی مواقع نامناسب به آسیب‌های اجتماعی در سیاست‌گذاری‌های کلان کشور موجب شده تا کشور نتواند به‌موقع و با استفاده از ظرفیت‌های موجود در جهت کنترل و کاهش آسیب‌های اجتماعی اقدام‌های موثری انجام دهد. البته برنامه ششم فرصت مناسبی را فراهم کرده است.