بررسی اثر متغیرهای حمل‌ونقلی بر تغییر استفاده از شیوه سواری شخصی در سفرهای روزانه

سیاست گذاران حمل‏ و‏نقل برای بهبود شرایط حمل‏ و‏نقلی جامعه سیاست هایی را اتخاذ می‏کنند، حال آنکه شهروندان در رویارویی با این سیاستها،  تصمیماتی را برای بهبود شرایط سفر خود  اتخاذ می‏کنند.  مطالعات متعددی بیانگر آن است که  این تصمیمات غالباً منجر به تحقق نیافتن پیش بینی‌های سیاست‌گذاران، در تجویز سیاستهای مدیریتی حمل‌ونقل برای جامعه می‏شود. در این مقاله با استفاده از رویکردی رفتاری، به بررسی نقش متغیرهای حمل‌ ونقلی در تغییر وسیله استفاده کنندگان از سواری شخصی در سفرهای روزانه به محدوده مرکزی شهر تهران، پرداخته شده است. در این رویکرد با استفاده از مبانی طراحی آزمایش و مدلهای لوجیت، نقش متغیرهای موثر بر تغییر شیوه سفر از وسیله نقلیه شخصی به هفت طریقه جایگزین در اثر اعمال سیاست های مدیریت تقاضای حمل‌ ونقل بررسی شده است.  بر این اساس متغیرها به دو دسته متغیرهای حمل‌ ونقلی و متغیرهای غیر حمل‌ ونقلی تقسیم شده اند که نتایج مدل‌ها بیانگر آن است که در تمامی طریقه‌های سفر مورد بررسی، نقش متغیرهای غیر حمل‌ ونقلی پررنگ تر است.  این مطالعه نشان می‏ دهد که بیشترین سهم متغیرهای حمل‌ ونقلی، در انتخاب گزینه‌های همگانی با دسترسی پیاده با متوسط 43 درصد و تاکسی با متوسط 31 درصد است. پس از آن، موتورسیکلت با 12 درصد، همگانی با دسترسی‌های شخصی و تاکسی هرکدام با 10 درصد قرار داشته و گزینه‌های تاکسی تلفنی و تاکسی با دسترسی شخصی نیز به ترتیب با پنج درصد و یک درصد در مراتب بعدی قرار دارند.

Contribution of Travel-Related Variables to Car Commuters’ Mode Change

Traffic congestion as a source of daily delays, degradation of environmental quality, and nonrenewable energy consumption is said to be a major trouble in most of the world’s cities. Being discontent about traffic congestion usually persuades transportation policymakers to propose measures to reduce it. Many studies have shown that individuals’ responses to urban traffic congestion, as usually assumed by policymakers, are significantly different from their respected actual behavior. This paper adopts a behavioral approach to examine the role of travelrelated variables on the mentioned difference using design of experiments principles and logit models. In this approach, five policies namely cordon pricing, parking pricing, increasing fuel cost, transit time reduction, and transit access time reduction were investigated. This study uses the stated preferences of individuals who regularly use their private cars to access their job locations in the Tehran central area to calibrate seven models of noncar mode consideration. Furthermore, the role of travelrelated variables is also addressed in such mode change. Analysis of the effects of the travel related variables in considering noncar modes shows that the contribution of socioeconomic variables are greater than travelrelated variables in all of the investigated modes. The results show that while the contribution of travelrelated variables is 43% for walk and ride considerers and 31% for taxi considerers, it is 12% for considering motorcycle, 10% for public transit accessed by either car or taxis, 5% for taxi caught by phone and 1% for taxi accessed by car.