انتخاب پروژههای سرمایهگذاری حمل و نقل با توجه به عدالت فضایی (مطالعه موردی: شبکه حمل و نقل شهر اصفهان)

از دیدگاه سیاستگذاران حملونقل ، یکی از راهبردهای دستیابی به توسعه پایدار در نظر گرفتن عدالت از ابعاد مختلف است. یکی از انواععدالت که جهت انتخاب پروژههای زیرساخت حملونقل از اهمیت ویژهای برخوردار است، عدالت فضایی است که همان عدالت در میاننواحی مختلف محدوده مورد مطالعه است. در این مقاله مدلی جهت انتخاب پروژههای سرمایهگذاری حملونقل با رویکرد عدالت فضاییارایه شده است. به این منظور دو شاخص دسترسی و ازدحام با رویکرد عدالت فضایی جهت ارزیابی پروژههای حمل و نقل معرفی شدهاست. در این شاخصها نواحی با وضعیت بد دسترسی و ازدحام، وزن بیشتری میگیرند. در مدل پیشنهادی در کنار این دو شاخص، شاخصمجموع زمان سفر طی شده در شبکه که نشان دهنده وضعیت کلان شبکه است نیز بکار برده شده است. همچنین یک روش ترکیبی -ahp smartجهت تعیین وزن این شاخصها در مدل ارایه شده است. شهر اصفهان به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب شده و شش خیابانپیشنهادی در طرح تفصیلی شهر اصفهان جهت اضافه شدن به شبکه مورد بررسی قرار گرفته است. شبیهسازی سناریوهای مختلف با استفادهاز نرم افزار emme/2انجام شده و از این طریق دادههای مورد نیاز برای محاسبه شاخصهای مدل فراهم گردیده است. نتایج بیانگر آناست که در نظر گرفتن عدالت فضایی میتواند رتبه بندی سناریوهای مختلف را دستخوش تغییر جدی نماید. یک سناریو ممکن است تنها بادرنظر گرفتن تاثیر بر کاهش مجموع زمان سفر طی شده در شبکه، سناریوی مناسبی به نظر برسد، اما اگر این سناریو مطلوبیت در نواحیبا وضعیت بهتر را بیشتر افزایش دهد، از دیدگاه عدالت فضایی، نه تنها بهبودی در وضعیت کلی شبکه حاصل نشده است، بلکه وضعیت کلیشبکه به سمت ناعدالتی بیشتر سوق داده شده است