بررسی تاثیر انواع پلیمر ترموپلاستیک الاستومر بر حساسیت رطوبتی مخلوطهای آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای

رطوبت همواره به عنوان یکی از عوامل عریان شدگی آسفالت مطرح است. از بین بردن یا کاهش آثار رطوبت در مخلوطهای آسفالتیگرم از مهمترین مسایل متداول روسازی است و یکی از راههای دستیابی به این هدف، استفاده از مواد افزودنی و تغییر در ساختار دانهبندی آسفالت است. تغییر در نوع دانه بندی به دلیل تغییر در میزان قیر بهینه و در واقع افزایش میزان قیر بهینه میتواند تاثیر بسزایی درکاهش نفوذ آب به سنگدانهها و در نتیجه کاهش حساسیت رطوبتی داشته باشد. دانه بندی مورد استفاده در این تحقیق از نوع میان تهی واز نوع مخلوطهای آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای است. در این نوع از مخلوطها به دلیل مصرف قیر زیاد، پدیده ریزش قیر اتفاقمیافتد که میتواند ضخامت قیر در اطراف سنگدانهها را کاهش داده و موجب نفوذ آب و کاهش چسبندگی میان قیر و سنگدانهها شود.از این رو به منظور تثبیت مخلوطهای آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای از الیاف یا اصلاح کننده های پلیمری استفاده میشود. پلیمرهایترموپلاستیک الاستومر از دسته پلیمرهایی هستند که خواص الاستومری و پلاستومری را، همزمان در خود دارند و در این پژوهش سعیبر بررسی حساسیت رطوبتی مخلوطهای آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای اصلاح شده با دو نوع از این پلیمرها به نامهای lucobitو wkr-2با درصد های مختلف و مقایسه آن با 5% sbsدر آزمایش مدول برجهندگی، مقاومت کششی غیر مستقیم و نسبت استقامتمارشال شده است. نتایج نشان میدهد با افزایش درصد پلیمر های مذکور، مدول برجهندگی و نسبت آن، مقدار itsو tsrو همچنیناستقامت مارشال و نسبت مستغرق به خشک آن افزایش یافته و نتایج بهتری در درصد های بالا نسبت به 5% sbsاز خود نشان میدهند