بررسی سهم سیاستهای مدیریتی حمل ونقل بر انتخاب طریقه های جایگزین سواری شخصی در سفرهای کاری روزانه

دیدگاه سیاستگذاران حمل ونقل در ارتقای شرایط حمل ونقلی جامعه، با دیدگاه مردم که در پی بهبود شرایط سفر خودهستند، متفاوت است. لزوم رویکردی رفتاری به منظور شناسایی این تفاوتها در زمینه سیاستهای نظری مدیریت حمل ونقلمورد توجه این پژوهش است. در این رویکرد با استفاده از مبانی طراحی آزمایش و مد لهای لوجیت، سیاستهای مدیریتیبه همراه سایر متغیرهای حمل و نقلی و اقتصادی- اجتماعی موثر بر تغییر شیوه سفر از وسیله نقلیه شخصی به سایرطریق ههای سفر در سفرهای روزانه شهروندان بررسی شده است. در این مقاله با درنظر گرفتن سه سیاست دفعی ودو سیاست جذبی، از رجحانهای بیان شده 288 شاغل در محدوده مرکزی شهر تهران که با سواری شخصی به محل کارخود رفت هاند، در ساختن شش مدل تمایل به طریق ههای سفر غیر شخصی استفاده شده است. شناسایی سیاستهای موثر درانتخاب طریقه های سفر غیر شخصی، نشان می دهد که سیاستهای جذبی عمدتاً بر انتخاب طریقه های همگانی و سیاستهایدفعی بر انتخاب گزینه های شبه همگانی موثرند. نتایج نشان می دهد که سیاستهای مدیریت تقاضای حمل ونقل در انتخابطریق ههای جایگزین تاثیرات متفاوتی دارند و اگرچه سهمی حدود 14 درصد بر انتخاب گزین ه همگانی با دسترسی پیاده وهفت درصد در انتخاب طریقه تاکسی دارند، برای سایر طریقه های مورد مطالعه تاثیری بیش از دو درصد ندارند.