تحلیل عدالت در دسترسی به فرصت‌های شهری با استفاده از گونه‌های اتوبوس و خودرو (مطالعه‌ی موردی: کاربری درمانی در شهر اصفهان)

دسترسی، به‌ عنوان عاملِ پیوند دهنده‌ی کاربری زمین و حمل‌ و نقل، توزیع سهولتِ استفاده از فرصت‌های شهری با استفاده از سیستم حمل ‌و نقل شهری را اندازه‌گیری نموده و امکان مقایسه‌ی برخورداری کاربران از امکانات و نیز ارزیابی برابری میان افراد و گروه‌های مختلف در دستیابی به کاربری‌ها را فراهم می‌سازد. یکی از فرصت‌های شهری، کاربری درمانی است که به دلیل ارائه‌ی خدمات بهداشتی تاثیرات مهمی بر سلامت شهروندان دارد. از طرفی، توجه به حمل‌ونقل پایدار مانند: توسعه‌ی زیرساخت‌های حمل‌ونقل همگانی از جمله اتوبوس‌ها باعث کاهش آسیب‌ به محیط‌زیست، ترافیک و سایر هزینه‌های اجتماعی می‌شود. هدف این مطالعه، محاسبه و تحلیل دسترسی به کاربری درمانی در شهر اصفهان با گونه‌ی اتوبوس و خودرو و مقایسه‌ی توزیع دسترسی آن‌ها در مقیاس خُرد ( بلوک آماری) است. در این پژوهش، از مدل دسترسی جاذبه‌ای مبتنی بر سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده‌شده و  هزینه‌های مختلفِ حمل ‌و نقل از جمله: ارزش زمان سفر، استهلاک خودرو، هزینه‌ی مصرف سوخت خودرو و کرایه در محاسبه دسترسی لحاظ شده است. برای  ارزیابی و مقایسه‌ی نابرابری در دسترسی به امکانات حمل‌ونقل و کاربری درمانی برای اتوبوس و خودرو از ضریب جینی و منحنی لورنز استفاده‌شده است. نتایج نشان می‌دهد، مناطق مرکزی شهر اصفهان به دلیل تراکم بالای کاربری و امکانات حمل‌ونقل (ایستگاه‌ها و خطوط متنوع حمل‌ونقل همگانی) پتانسیل دسترسی بالاتری  نسبت به سایر مناطق دارند. درمجموع، دسترسی با حمل‌ و نقل همگانی ضعیف‌تر از خودروی شخصی است و کمبود امکانات حمل‌ و نقل همگانی منجر به افزایش نابرابری در دسترسی به این گونه نسبت به خودروی شخصی شده است.