زمان ومکان ابزار هویت سازی در منش مبشران وحی

امروزه نقش هویت در معماری هندسۀ رفتار فردی و اجتماعی برای دانشمندان علوم جغرافیایی و اجتماعی موضوع انکارناپذیری‌ است؛ بنابراین پژوهش‌های متعددی برای دستیابی به شیوه‌هایی که بتواند این موضوع را محقق کند در دستور کار محققان قرارگرفته است. معماری رفتار بشری فرایند بسیار پیچیده‌ای است که برای دستیابی به آن شگردهای گوناگون لازم است. این فرایند یکی از شاخصه‌های اصلی در هدایت رفتارهای انسان و یا جوامع است و بدون تردید از جمله ابزار و لوازم همگرایی جوامع بشری، هویت‌بخشیدن به آنها و در نهایت همسویی و همدلی برای تحقق آرمان‌های مشترک است. به عبارت دیگر همواره در طول تاریخ، راهبری و معماری رفتاری جوامع بشری در گرو هنر کسانی بوده است که توانسته‌اند دیگران را با خود همسو و همرفتار کنند. مبشّران وحی از جمله افرادی بوده‌اند که در ایجاد هویت‌های فردی و جمعی موفق‌تر از دیگران عمل کرده‌اند. اگرچه ابزار هویت‌سازی مبشّران وحی به غیر از مولفه‌های زمان و مکان در عوامل دیگری چون مهندسی نرم رفتار نیز مشاهده می‌شود، این عوامل به‌عنوان یک سیاست راهبردی وابزاری تاثیرگذار در هویت‌سازی عملکرد آنها بازتاب دارد. این مقاله که برگرفته از یک طرح مشترک تحقیقی در دانشکدۀ معارف قرآن و عترت و دانشکدۀ علوم جغرافیایی و برنامه‌ریزی دانشگاه اصفهان است با تکیه بر روش‌شناسی تحلیلی سینماتیک سعی در بازشناسی تکنیک‌های زمانی و مکانی که مبشّران وحی از آنها استفاده کرده‌اند، دارد. نتایج برگرفته از این تحقیق نشان می‌دهد که: * مبشّران وحی، زمان و مکان را به‌عنوان ابزاری راهبردی در هویت‌سازی جوامع به کار گرفته‌اند. *تقدس‌بخشی از ویژگی‌های بنیادی هویت‌سازی در تکنیک‌های مبشّران وحی است.