اثر مولفه‌های سلامت زیستی بر گرایش به مهاجرت در سکونتگاه‌های اقماری اصفهان

یکی از دلایل احداث شهرهای جدید و سکونتگاه‌های اقماری در پیرامون کلانشهرها، جذب سرریز جمعیتی مادرشهرها و تمرکززدایی از بخش مرکزی شهرهای بزرگ بوده است. با گذشت چند دهه از زمان ایجاد این سکونتگاه‌ها، بسیاری از ساکنان آنها به این محل‌ها به عنوان اقامتگاه‌های موقتی می‌نگرند و در صورت مهیا شدن شرایط مهاجرت به مادرشهر، اقدام به مهاجرت خواهند نمود. پژوهش حاضر از نوع تحلیلی و علی است که میزان گرایش خانوارها به مهاجرت را در سکونتگاه‌های اقماری ناحیه‌ی شهری اصفهان مطالعه نموده، به بررسی مهم‌ترین عوامل موثر بر گرایش به مهاجرت پرداخته و در نهایت، سهم هر یک از این عوامل را در این خصوص تبیین نموده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که 39 درصد خانوارهای مورد مطالعه تمایل به مهاجرت به مادرشهر یا مناطق مرکزی آن دارند. مهم‌ترین عوامل موثر در گرایش به مهاجرت به مادرشهر نیز عبارتند از: کمبود و نارسایی امکانات و خدمات درمانی، کمبود فضاهای گذران اوقات فراغت و عدم احساس امنیت کامل. جهت تبیین میزان تاثیر این عوامل -که در این مطالعه «مولفه‌های سلامت زیستی» قلمداد گردیده‌اند- بر گرایش به مهاجرت، تحلیل رگرسیون انجام شد و سه متغیر مذکور به عنوان متغیر مستقل و «گرایش به مهاجرت» به عنوان متغیر وابسته منظور گردید. نتیجه-ی تحلیل بیانگر آن است که این سه عامل، 78 درصد از تغییرات را تبیین می‌کنند. لذا، به نظر می‌رسد که ارتقاء معیارها و شاخص‌های شهر سالم در شهرها و شهرک‌های جدید و سکونتگاه‌های اقماری با تاکید بر سه شاخص مذکور می‌تواند در کاهش گرایش خانوارهای ساکن در سکونتگاه‌های اقماری ناحیه‌ی شهری اصفهان به مهاجرت به مادرشهر تاثیر بسزایی داشته باشد.