برنامه‌ریزی و تخصیص بهینه منابع تولید کشاورزی در شرایط عدم قطعیت؛ کاربرد رهیافت چندهدفه برنامه‌ریزی آرمانی فازی

نادقیق بودن و عدم قطعیت از جمله جوانب اجتناب‌ناپذیر در برنامه‌ریزی‌ها و تصمیم‌گیری‌های زراعی است. لحاظ نمودن عدم قطعیت در بهینه‌سازی برنامه‌ریزی محصول و مدیریت منابع آب و خاک، طی سال‌های اخیر به‌کمک انواع مدل‌ها و رهیافت‌های برنامه‌ریزی ریاضی فازی میسر شده است. تحقیق حاضر به معرفی و کاربرد رهیافت چندهدفه برنامه‌ریزی آرمانی فازی (fgp) در بهینه‌سازی الگوی کشت و برنامه‌ریزی کاربری اراضی زراعی در شرایط عدم قطعیت در منطقه روستایی براآن شمالی در شرق شهر اصفهان می‌پردازد. برای این منظور معیارهایچندگانه حداکثرسازی سطح زیرکشت، سود خالص و فرصت‌های اشتغال در قالب اهداف فازی و کاهش هزینه‌ها و جلوگیری از فشار بر منابع آب (بصورت ماهانه) در کنار محدودیت‌های ماهانه نیروی کار و تناوب زراعی نیز در قالب محدودیت‌های فازی در تدوین مدل تحقیق در نظر گرفته شده‌اند.علاوه بررهیافت fgpبعنوان مدل اصلی تحقیق، مدل‌های gp و lp دیگری نیز تدوین و همگی به‌کمک نرم‌افزار lindo حل گردیدند. تحلیل کمی نتایج حاصل، بیانگر برتری رهیافت fgp بر دیگر مدل‌ها به‌لحاظ دستیابی همزمان به اهداف و همچنین کاهش هزینه‌ها و مصرف منابع آب نسبت به الگوی کشت فعلی، با وجود مجموع سطح زیرکشت تقریباً برابر در این دو الگو می‌باشد که نشان‌دهنده بهینه نبودن وضعیت موجود بهره‌برداری از منابع آب و خاکدر منطقه مورد مطالعهاست.ترکیب کشت محصولات در الگوی fgp با حذف جو، برنج، ذرت دانه‌ای و پیاز، کاهش سطح زیرکشت یونجه و افزایش سطح زیرکشت گندم و سیب‌زمینی نسبت به الگوی فعلی به‌گونه‌ای تغییر کرده است که مجموع سطح زیرکشت این دو الگو تقریباً مساوی می‌باشد. .