بررسی زمین‌لغزش‌های زاگرس میانی با استفاده از مدل آنتروپی (مطالعه موردی: منطقه اردل – ناغان)

امروزه شهرها در نقاط مختلف دنیا به دلایل متعدد در معرض آسیب ناشی از مخاطرات طبیعی قرار دارند. این مخاطرات آسیب‌های بسیاری می‌رسانند که نیازمند اقدامات فوری و پیشگیرانه است. وقوع زمین‌لغزش و مخاطرات آن، شناسایی و اولویت‌بندی این مناطق حساس را ضرورت بخشیده است. منطقه اردل ناغان ازجمله این مناطق است که در جنوب غربی استان چهارمحال و بختیاری قرار دارد. روش انجام این پژوهش توصیفی تحلیلی است که در بخش توصیفی با استفاده از مطالعات اسنادی و در بخش تحلیلی با شناسایی عوامل موثر بر پهنه‌بندی مخاطرات ژئومورفیک و تلفیق آن با تحلیل‌های فضایی در سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis)، پهنه‌های آسیب‌پذیر در محدوده مدنظر مشخص شد. در این پژوهش نخست عوامل موثر بر پهنه‌بندی مخاطرات شناسایی و پس از بررسی تصاویر ماهواره‌ای، نقشه زمین‌شناسی و مطالعات‌ میدانی عوامل موثر با استفاده از مدل آنتروپی ارزیابی شد. هدف پژوهش، پهنه‌بندی خطر زمین‌لغزش در منطقه اردل ناغان با استفاده از مدل آنتروپی در وقوع زمین‌لغزش‌ها با شناسایی عوامل موثر نظیر شیب، جهت شیب، فاصله از گسل، فاصله از آبراهه، طبقات ارتفاعی و زمین‌شناسی است. با توجه به مدل آنتروپی نتایج نشان می‌دهد 23درصد از زمین‌لغزش‌ها در محدوده کم‌خطر، 25درصد در محدوده با خطر متوسط و 52درصد از زمین‌لغزش‌ها در منطقه پرخطر واقع می‌شود که با مدل آنتروپی مشخص شد و این مسئله نشان می‌دهد در پهنه‌بندی لغزش‌های منطقه‌ای، مدل آنتروپی دقت و روایی لازم را دارد.