ارزیابی سطح پایداری محله‌های مسکونی در نواحی پیرا-شهری (مطالعۀ موردی: شهر اردبیل)

امروزه معضلات ناپایداری از مهم‌ترین دغدغه‌های شهرها و به‌ویژه محله‌های شهری هستند. شهر اردبیل مانند بسیاری از شهرهای بزرگ کشور با مسائل متعددی ازجمله ناپایداری توسعه روبه‌روست و این مسئله در برخی محله‌ها به بیشترین حد رسیده و به تشدید ناپایداری توسعه در آنها منجر شده است. هدف پژوهش حاضر، سنجش شاخص‌های پایداری محله‌ای شهر اردبیل است و در سنجش میزان پایداری از 20 معیار و بیش از 50 زیرشاخص‌ استفاده شده است. پژوهش حاضر از‌نظر روش، توصیفی تحلیلی و از‌نظر هدف، کاربردی است و برای انجام آن، ابتدا مطالعه‌های اکتشافی به شکل کتابخانه‎ای اسنادی انجام شدند. سپس بخش عمدۀ پژوهش، پیمایشی و از طریق تکمیل پرسش‌نامه به شکل مصاحبه‌ای انجام شد. جامعۀ آماری پژوهش 5 محلۀ منتخب‌ از شهر با جمعیتی حدود 23700 نفر بود و با روش کوکران، 378 نمونه برای انجام پرسشگری استخراج شدند. از آزمون‌های t تک نمونه‌ای، t مستقل، واریانس یک‌طرفه، کروسکال والیس، رگرسیون چندگانه و الگوی تحلیل مسیر در پژوهش حاضر استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند محله‌های هدف ازنظر معیارهای پایداری در وضعیت ناپایداری قرار دارند و ویژگی‌های فردی در پایداری محله‌ها تاثیر می‌گذارند. معیارهای اقتصادی و اجتماعی بیشترین تاثیر و معیارهای زیست‌محیطی کمترین تاثیر را در پایداری محله نشان دادند. ازنظر رتبه‌بندی محله‌ها نیز با وجود ناپایداری بین محله‌های هدف، محلۀ نیار نسبت به سایر محله‌ها به‌ویژه محلۀ کلخوران دارای پایداری نسبتاً مناسبی است. از مهم‌ترین دلایل ناپایداری محله‌های یادشده کم‌توجهی مدیران شهری به تامین امکانات و خدمات برای این محله‌هاست.