سنجش و ارزیابی پایداری سکونتگاه‌های شهری(مطالعه موردی: استان اردبیل)

توسعه‌‌ی پایدار سکونتگاه‌های شهری دارای ابعاد گسترده بوده که وابسته به شرایط مکانی و زمانی می‌باشد و جهت شناخت آن نیاز به بررسی و ارزیابی شاخص‌های پایداری از ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادی و زیست ‌محیطی است. این پژوهش نیز با هدف سنجش و ارزیابی شاخص‌های توسعه‌ی پایدار به روش توصیفی - تحلیلی و کمی در سکونتگاه‌های شهری استان اردبیل صورت گرفته است. بدین منظور داده‌های مورد نیاز از طریق سالنامه‌ی آماری سال 1390 و همچنین آمارها و گزارش‌های ادارات و نهادهای مختلف جمع‌آوری شده است. سپس با استفاده از مدل بارومتر پایداری اقدام به سنجش و ارزیابی پایداری سکونتگاه‌های شهری در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی در شهرستان‌های استان اردبیل گردیده است. نتایج حاصل از پیاده‌سازی مدل بارومتریک نشان می‌دهد که میزان پایداری شهرستان اردبیل به عنوان مرکز استان از نظر شاخص‌های پایداری اجتماعی (79/0) و شاخص‌های پایداری اقتصادی (71/0) با اختلاف زیادی نسبت به دیگر شهرستان‌‌های استان در وضعیت پایداری بالقوه قرار گرفته است. دیگر شهرستان‌های استان نیز با اختلاف زیادی نسبت به مرکز استان در وضعیت ناپایداری و ناپایداری بالقوه قرار دارند. از نظر شاخص‌های زیست ‌محیطی نیز به ترتیب شهرستان‌های بیله‌سوار (68/0)، مشگین‌شهر (58/0)، پارس‌آباد (54/0) در اولویت‌های اول تا سوم قرار گرفته و شهرستان اردبیل (41/0) در اولویت چهارم قرار گرفته است. در کل استان اردبیل از نظر میانگین کل رفاه انسانی و رفاه اکوسیستم با امتیاز (35/0) در سطح بسیار پایینی قرار دارد. بنابراین با توجه به شرایط پایداری سکونتگاه‌های استان اردبیل می‌توان نتیجه گرفت که سطح پایداری در این استان از وضعیت مناسبی برخوردار نبوده و نیاز به برنامه‌ریزی با در نظر گرفتن نقاط ضعف و قوت هر منطقه دارد.