تحلیل کیفیت زیستی در شهرهای کوچک استان گیلان با استفاده از مدلِ مشارکتِ سرمایه‌هایِ اجتماعی

در ارزیابی تحول نظام‌های شهری، کمتر به نظریه‌هایی همچون «تحلیل جایگاه سرمایه‌های اجتماعی» در بُعد کیفی آن توجه شده و یا در صورت بررسی، تحلیلی همه جانبه و بهره‌گیری از شاخص‌های اساسی پیرامون مفاهیم «سرمایه اجتماعی» و «کیفی» بویژه در مورد شهرهای کوچک مقیاس مد نظر نبوده است. از این‌رو هدفِ مقاله حاضر، ارزیابی کیفیت زندگی در شهرهای کوچک استان گیلان با تاکید بر شهرهای املش، ماسال، تالش، رضوانشهر، سیاهکل و فومن با رویکرد مشارکت در شکل گیری سرمایه‌های اجتماعی است. روش انجام پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی، مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای اسنادی، بررسی‌های میدانی و تحلیل‌های استراتژیک بود. در نهایت با استفاده از الگوی برنامه‌ریزی استراتژیک با swot، وزن‌دهی به هر کدام از متغیرها صورت گرفت و استراتژی مناسب بر اساس مطالعات فضایی ارائه شد. نتایج پژوهش نشان داد که میانگین کلی ویژگی‌های کالبدی فضایی در محدوده مورد مطالعه از نظر مدیران 2.84، از دید شهروندان برابر با 2.36 و از نظر کارشناسان شهری 2.41 می‌باشد. همچنین، در بین شهروندان و کارشناسان شهری زیرشاخص های مشارکت (2.86) و فضاهای سبز (2.97) بیشترین امتیاز را به لحاظ شاخص‌های کیفیت زیستی دارند. همچنین به استناد ضریب همبستگی پیرسون بدست آمده برای شاخص‌های ارتقاء کیفیت زیستی و سرمایه‌های اجتماعی می‌توان گفت که بین این شاخص‌ها و مقیاس جمعیتی شهرهای مورد بررسی، ارتباط مثبتی وجود دارد.