درآمدی بر مفهوم و روش سیاست‌گذاری فرهنگی درس‌هایی برای سیاست‌گذاران

یکی از مسوولیت‌های اساسی مدیریت فرهنگی در سطح ملی، پیشبرد توسعه فرهنگی است. مدیریت‌های فرهنگی در مسیر دستیابی به اهداف توسعه فرهنگی ناگزیر به استفاده از روش‌ها، تکنیک‌ها و ابزارهایی هستند که سیاست‌گذاری فرهنگی، در اولویتِ نخست و از مهم‌ترینِ آنهاست. این مقاله با هدف تبیین حوزه مفهومی سیاست‌گذاری فرهنگی و معرفی زمینه‌های کاربردی آن، در سه بخش تنظیم شده است. بخش نخست به سیاستگذاری فرهنگی، کلیات و مفاهیم بنیادین آن می‌پردازد و افزون بر مرور زمینه‌های نظری شکل‌گیری مفهوم سیاست فرهنگی، راهبردهای اصلی و سطوح آن و امکانات و محدودیت‌های سیاست‌گذاری فرهنگی، هدف عام سیاستگذاری فرهنگی و انواع آن را طرح نموده و مدل برنامه‌ریزی راهبردی سیاستگذاری فرهنگی را مورد اشاره قرار می‌دهد. بخش دوم، سیاست‌گذاری فرهنگی در کشورهای جهان را با مروری بر برخی نمونه‌ها تبیین می‌نماید و محورهای طرح‌ریزی یک سیاست فرهنگی فراگیر و هویت‌خواه در کشورهای دارای تنوع فرهنگی را برمی‌شمرد. بخش سوم، نهادهای بین‌المللی و منطقه‌ایِ فعال در سیاست‌گذاری‌ فرهنگی ازجمله یونسکو، شبکه بین‌المللی سیاست فرهنگی و آیسسکو را برمی‌شمرد و تجربیات این نهادها را در حوزه مورد بحث، مطرح می‌کند.

An Introduction to the Concept and Method of Cultural Policy Making; Lessons for Policy Makers

One of the major duties of cultural management at national level is maintaining cultural progress. This objective necessitates the employment of methods, techniques, and instruments among which cultural policymaking holds a prominent place. This article has the intention of a scientific approach to the issue by surveying its background and looking at the practical and executive experiences of certain countries and the role played by related international organizations. To explain the conceptual domain of cultural policymaking and introduce its practical sides, the article is organized in three sections. The first part deals with the generalities and the theoretical bases of cultural policy making and proceeds with discussing its strategies, Layers, Possibilities and limitations, its universal objectives and their kinds and the relayed strategic policymaking model. The second part explains some examples of cultural policymaking as already practiced by some countries and enumerates the underlying principles of planning a universal cultural policy which aims at seeking some identity in multicultural societies. The third part takes into account the experiences of regional and international institutions that are active in the field of cultural policymaking such as UNESco and ISESco.