مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. حجم نمونه شامل 45 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. از این تعداد، 15 نفر به گروه آزمایش درمان مبتنی بر شفقت، 15 نفر به گروه آزمایش روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی و 15 نفر به گروه گواه به صورت تصادفی ساده گمارده شدند. جهت جمع‌آوری داده‌های پژوهش از مقیاس آلکسی تایما تورنتو (باگبی و همکاران، 1994)، مقیاس سازگاری روانی اجتماعی با بیماری (دروگاتیس، 1990) و پرسشنامه پیروی از درمان (مدانلو، 2013) استفاده شد. گروه آزمایش درمان مبتنی بر شفقت 8 جلسه مداخله دو ساعته و همچنین گروه آزمایش روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی نیز 8 جلسه دو ساعته دریافت کردند. جهت تحلیل داده‌ها از تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد هر دو رویکرد درمانی در مرحله پس‌آزمون بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تاثیر معنی‌داری داشته‌اند (0.05>p). بین دو روش درمانی در هر یک از متغیرهای وابسته تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. براساس یافته‌ها می‌توان گفت بکارگیری هر دو رویکرد درمانی بر کاهش ناگویی هیجانی و افزایش سطح رفتار سازگارانه و نیز پیروی از درمان اثرگذار هستند.

Comparison of the Effectiveness of Compassion Focused Therapy and Positive Psychology with Well-being Approach on Alexithymia, Adaptive Behavior and Adherence to Treatment of Patients with Diabetes Type 2

The purpose of the present study was to compare the effectiveness of compassion focused therapy and positivist psychology with wellbeing approach on alexithymia, adaptive behavior and adherence to treatment of patients with type 2 diabetes. The research design was a quasiexperimental pretestposttest with control group. The sample size included 45 patients with type 2 diabetes who were selected by purposive sampling. Of these, 15 were assigned to the experimental group of compassion focused therapy, 15 to the experimental group of positivist psychology with wellbeing approach and 15 to the control group by simple random sampling. To collect research data, the Toronto Alexithymia Scale (Bagby et al., 1994), the Psychosocial Adjustment with Illness Scale (Derogatis, 1990) and the Adherence Questionnaire (Modanloo, 2013) were used. The compassion focused experimental group received 8 sessions of twohour intervention and the experimental group of positive psychology with wellbeing approach received 8 twohour sessions, too. Multivariate Analysis of Covariance (MANCOVA) was used to analyze the data. The results showed that both therapeutic approaches in the posttest phase had a significant effect on alexithymia, adaptive behavior and adherence to treatment of patients with type 2 diabetes (p<0.05). There was no significant difference between the two intervention methods in each of the dependent variables. Based on the findings, it can be said that the application of both therapeutic approaches is effective in reducing alexithymia and increasing the level of adaptive behavior as well as adherence to treatment.