مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با مداخله سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت بر ادراک از بیماری و سازگاری با بیماری در دیابت نوع 2

هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد(act) ومداخله سبک زندگی ارتقادهنده سلامت یعنی برنامه خود مراقبتی دیابت( dsmp), برادارک بیماری و سازگاری با بیماری در دیابت نوع دو است.روش: تعداد 60 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک های دیابت تهران انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفری ) تحت مداخلۀ act تحت مداخلۀ dsmpو بدون دریافت مداخله)کاربندی شدند هرسه گروه در این مدت دارو دریافت می کردند. هر سه گروه در سه مرحله پیش از مداخله، پس از مداخله و پیگیری از نظر ادراک و سازگاری با دیابت با استفاده از پرسشنامه‌های مربوط مورد بررسی قرار گرفتند .سپس اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آماره های توصیفی و تحلیل ورایانس میکس (درون گروهی، بین گروهی و تعاملی) مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان میدهد هر دو روش act و dsmp بر بهبود سازگاری با بیماری (f=56/515, p value<0.001) و ادراک بیماری (f=6/065, p value<0.001) موثر هستند و این نتایج تا مرحلۀ پیگیری نیز اثربخشی خود را حفظ می کنند. همچنین مقایسه دو روش درمانی نشان می دهد روش act اثرگذاری بیشتری نسبت به روش dsmpبه دنبال دارد.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد در کنار درمان‌های دارویی پروتکل اکت برای بیماران دیابتی نوع دو می تواند به طور معنا‌داری موثر باشد.به نظر می رسد عوامل 6 ضلعی اکت می تواند درکی بهتر از دیابت را برای بیماران در پی داشته باشد که این موضوع احتمالا سازگاری و رفتارهای خود مراقبتی آنها را بهبود می بخشد.

Comparison of the effectiveness of acceptance and commitment therapy with health-promoting lifestyle intervention on disease perception and adjustment to type 2 diabetes

Summary: In this study, two wellknown therapies that have had acceptable efficacy on diabetes are compared with each other. In fact, the purpose of this study was to compare the effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) and the Diabetes SelfCare Program (DSMP) that is a healthpromoting lifestyle intervention on diabetes adjustment and perception. Method: A number of 60 patients referred to Tehran Diabetes Clinics were selected and randomly assigned to three groups of 20 patients: one group under ACT intervention, one group under DSMP intervention and one control group that did not receive any intervention. All groups received medicine. All three groups were examined in three stages, before and after intervention and followup study by diabetes adjustment and diabetes perception questionnaire. Then, the collected data analyzed by descriptive statistics and mixed variance analysis (Intragroup, intergroup and interactive). Results: The results show that both ACT and DSMP methods are effective in improving disease adaptation (F = 5/515, P value <0.001) and disease perception (F = 0.665, P value <0.001). The followup phase also maintains its effectiveness. Also, a comparison of the two treatments shows that the ACT method is more effective than the DSMP method. Conclusion: It seems that Act protocol for type 2 diabetic patients can be significantly more effective than DSMP. It seems that the acceptance factor, values, commitment and other hexagonal factors of ACT can lead patients to a better understanding of diabetes, which may improve their adaptation and selfcare behaviors.