مقایسه اثربخشی روش بازی‌درمانی با گل‌درمانی در درمان نقص‌توجه کودکان دبستانی

هدف از پژوهش حاضر، تبیین اثربخشی بازی‌درمانی و گل‌درمانی و تبیین تفاوت این دو روش درمانی در بهبود نقص‌توجه کودکان دختر دبستانی دارای اختلال نقص‌توجه بود. در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل با گمارش تصادفی استفاده گردید. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان دختر 107 ساله مبتلا به اختلال نقص‌توجه در یکی از مدارس ابتدایی پرجمعیّت نواحی آموزش و پرورش شهر شیراز بود، که پس از تکمیل پرسشنامه تشخیصی اختلال نقص‌توجه (csi-4) توسط معلمان برای کلیّه‌ی دانش‌آموزان این مدرسه، تعداد 45 دانش‌آموز که بالاترین نمره را در این پرسشنامه کسب کرده بودند انتخاب و نهایتاً به صورت تصادفی ساده در گروه آزمایشی گل‌درمانی و بازی‌درمانی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. پس از تکمیل فرم‌های شاخص اختلال نقص‌توجه جردن توسط معلمان و والدین این دانش‌آموزان، گروه‌های آزمایشی 8 جلسه‌ی فردی 60 دقیقه‌ای و 2 جلسه‌ی گروهی 90 دقیقه‌ای بازی‌درمانی و گل‌درمانی را که محقق بر اساس نشانه‌های نقص‌توجه (توجه‌دیداری و شنیداری، ترتیب و توالی دستورالعمل‌ها، حافظه‌ی دیداری و شنیداری، سرعت عمل و سازماندهی ادراکی) طراحی کرده بود، دریافت نمودند. پس از اجرای برنامه‌های مداخله‌ی درمانی، مجدداً فرم‌های شاخص اختلال نقص‌توجه جردن توسط معلمان و والدین تکمیل گردید. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت معنی‌داری میان نقص‌توجه گروه‌های آزمایشی بازی‌درمانی و گل‌درمانی و گروه کنترل وجود دارد. علاوه بر این نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین روش‌های بازی‌درمانی و گل‌درمانی در درمان نقص‌توجه وجود ندارد. از یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که بازی‌درمانی و گل‌درمانی می‌توانند روش‌های موثری در افزایش توجه و تمرکز دانش‌آموزان در ضمن انجام کار باشند و به وسیله‌ی این دو روش می‌توان از شدت علائم نقص‌توجه در سنین بالاتر پیشگیری نمود.