هم زیستی صداها در خوانشی از یک داستان مثنوی

«داﺳﺘﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪ داوود (ع) ﺷﺐ و روز دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا روزی ﺣﻼل ده ﺑﯽ رﻧﺞ» درﻇﺎﻫﺮ، داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﻤﺎدﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﻮی در ﭘﺎﯾﺎن داﺳﺘﺎن، از رﻣﺰﻫﺎ ﭘﺮده ﺑﺮﻣﯽ دارد و ﺳﺨﻦ آﺧﺮ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ راوی ﻣﺆﻟﻒ ﻣﺤﻮر ﺑﯿـﺎن ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ. ﮐﯿﻔﯿﺖ ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎ و روﻧﺪ ﻣﻨﻄﻘﯽ آﻧﻬﺎ و ﻧﯿﺰ ﻻﯾﻪ ﻫﺎی دروﻧﯽ و ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺑﺨﺶ ﻫﺎی داﺳﺘﺎن ﮔﻮﯾﺎی آن اﺳﺖ ﮐـﻪ در ﭘـﺲ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻤﺎدﯾﻦ، ﻫﺪف دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ آن را ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺘﻦ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. ﭘﺮﺳﺶ اﺻﻠﯽ ﭘﮋوﻫﺶ اﯾﻦ اﺳـﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻫﺪف ﻣﻮﻟﻮی از اﯾﻦ داﺳﺘﺎنْ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﺘﯿﺠﮥ اﺧﻼﻗﯽ ﻣﺸﺨﺺ (ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔﺲ) اﺳﺖ، ﭘﺲ آن ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫـﺎی درازداﻣﻦ در ﺑﺎب «ﺟﻬﺪ و ﺗﻮﮐﻞ» ﺑﺮای ﭼﻪ ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺦ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎنِ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﯾﮑﭙﺎرﭼـﻪ دو ﺑﺨﺶ دارد ﮐﻪ در ﺑﺨﺶ اول، ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺟﻬﺪ و ﺗﻮﮐﻞ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﺑـﺪ ؛ اﯾﻦ اﻣﺮ ﮔﻮﯾﺎی ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺟﻬﺪ و ﺗﻮﮐﻞ در ﺑﺎﻓﺖ داﺳﺘﺎن اﺳﺖ. در ﺑﺨـﺶ دوم، ﻣﻮﺿـﻮع ﻧﻔـﺲ و ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ آن ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ آﻣﻮزة اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ »ﮔﺎو ﻧﻔﺲ را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﺖ«.