>
Fa
  |  
Ar
  |  
En
تطوّر استعاره عقل در غزلیات سنایی، عطار، مولانا
نویسنده
مدنی امیرحسین
منبع
پژوهش هاي ادب عرفاني (گوهر گويا) - 1397 - دوره : 12 - شماره : 4 - صفحه:101 -126
چکیده
در منظومه عرفان و تصوف، عارفان بسیاری درباره بنمایه عقل سخن گفته و با توجه به ویژگیهای زیستی و محیطی و همچنین عوامل برونی و محیطی، دیدگاههای سهگانهای در این باره بیان کردهاند. گروهی عقل را ستوده و با القابی مانند «نور» و «ملازم جان» از آن یاد کردهاند؛ برخی دیگر، برخلاف دیدگاه نامبرده، عقل را عاجزی میدانند که تنها اهل گزافهگویی و دعوی است و عدهای نیز گاهی آن را نردبان بام حق و گاهی بند و سلسلهای بر پای جان انگاشتهاند. در این مقاله تلاش میشود در سیزده گروه استعاره مفهومی، دیدگاه سنایی و عطار و مولانا، در جایگاه سه شخصیت اصلی در تاریخ شعر عرفانی، نسبتبه مفهوم کلیدی عقل بررسی شود. این سه شاعر درمجموع در 74 کلاناستعاره از عقل، به سه نوع استعاره مثبت و منفی و دووجهی در غزلیات خود اشاره کردهاند. استعارههایی مثل هدایتگری، کاردانی، نردبانیِ بام حق، چشم، بیداری و آگاهیبخشی، در قلمرو استعارههای مثبت؛ بند، سلسله، خواری، عجز و زبونی، ذرّهصفتی، بوالفضولی، شغلافزایی و سرکشی در قلمرو استعارههای منفی و استعاره پیر در قلمرو استعاره دووجهی قرار دارد. براساس این سه نوع استعاره میتوان گفت حرکت تاریخی استعارههایی با بار معنایی منفی از سنایی به عطار، سیر صعودی و از عطار به مولوی، سیر نزولی داشته است. مبنای نظری پژوهش نظریه استعارههای شناختی است که برخلاف دیدگاه سنتیِ استعاره معتقد است افزونبر زبان، نظام مفهومی و ذهن و ضمیر هر روزه ما اساساً ماهیتی استعاری دارد.
کلیدواژه
عقل، سنایی، عطار، مولانا، استعاره، غزل
آدرس
دانشگاه کاشان, ایران
پست الکترونیکی
m.madani9@gmail.com
The Evolution of Metaphor of Intellect in the Sonnets of Sanai, Attar and Mowlana
Authors
Madani amir hossien
Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved