بُن مایه های افکار سهروردی و تاثیرپذیری از نظریه های زرتشت و حکمت خسروانیان

زرتشت به عنوان یک حکیم، در خور حرمت زیادی بوده است. او در عرصه جهان‌شناسی، به اقتضای دو گرایی (ثنویت) خود، واقعیت را سراسر به دو پاره تعریف کرده است: هستی یا مجموع آفریده‌های خوب که از روح نیک خواه (اهورا مزدا) می‌زاید و نیستی یا مجموع آفریده‌های بد، که از روح بد (اهریمن) می‌زاید.سهروردی این نظام را در تمامی پیکره اندیشه و حکمت خود جاری کرد و در عین حال با انتخاب «نور» به عنوان اساس فلسفه خویش میان عقول و مفارقات یونانی و امشاسپندان و ایزدان و فرشته‌شناسی ایرانی و بحث ملایکه در اسلام، اشراق و کشف و شهودِ عرفان و تصوف و آیات و روایات جمع کرد، به گونه‌ای که «حکمت نوریه» او با همه آنها قابل انطباق است. سهروردی علم الانوار خود را مبتنی بر نور و ظلمت که طریقه حکمای فُرس، مثل جاماسب و فرشادشیر و ... است، می‌داند.بدین ترتیب وی فلسفه حکمای پارس و آرا و اقوال آنان را در کتاب حکمه الاشراق که مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش به شمار می‌رود، زنده کرده است. هدف او جای دادن حکمت ایران باستان در تاریخ حکمت اسلامی است.