تاثیر شیوه های جامعه پذیری دینی در خانواده بر دینداری نوجوانان

این پژوهش با هدف بررسی میزان تاثیر شیوه‌های جامعه پذیری دینی در خانواده بر دینداری نوجوانان انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق، نوجوانان پسر مقطع متوسطه‌ مشهد و روش نمونه‌گیری آن چند مرحله‌ای می‌باشد که حجم نمونه آن به صورت جدول نمونه گیری کوکران 229 نفر تعیین و برای گردآوری اطلاعات از ابزار پرسشنامه استفاده شده و هر سوال پرسشنامه برای پدر و مادر به صورت مجزا مطرح شده است تا بتوان میزان تاثیر در خانواده را از طرف والدین دقیق‌تر بررسی کرد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد با توجه به این‌که در جامعه‌ی آماری 90 نفر از دانش آموزان نماینده طبقات بالا و 78 نفر نماینده طبقه‌ متوسط و 61 نفر نماینده طبقه پایین هستند ولی پایگاه اقتصادی خانواده و میزان تحصیلات والدین با میزان دینداری نوجوانان دارای رابطه بسیار ضعیف می‌باشد که از لحاظ آماری مورد تایید قرار نگرفته است. رابطه جامعه‌پذیری بر پایه مناسک (عملکرد) و دینداری نوجوانان با ضریب همبستگی 4/0 یک رابطه مثبت را نشان می‌دهد که این فرضیه را ثابت می‌کند (میانگین 6/3). رابطه جامعه پذیری بر روی دینداری سنجیده شده که نتایج زیر حاصل این پژوهش می‌باشد. رابطه جامعه پذیری بر پایه تجربه دینی و میزان دینداری نوجوانان با ضریب همبستگی 54/0 یک رابطه مثبت نسبتاً قوی و معنادار را نشان می‌دهد که ثابت می‌کند هرچه جامعه پذیری بر پایه تجربه‌ دینی در خانواده بیشتر باشد، میزان دینداری نوجوانان افزایش می‌یابد (میانگین=68/3). رابطه جامعه پذیری بر پایه‌ی پیامدهای دینی و میزان دینداری نوجوانان با ضریب 45/0 یک رابطه‌ مثبت را نشان می‌دهد که فرضیه را تایید می‌کند (میانگین=21/4‌). رابطه جامعه پذیری بر پایه بعد اعتقادی در خانواده و میزان دینداری نوجوانان با ضریب همبستگی 51/0 یک رابطه مثبت را نشان می‌دهد. هر چه بعد اعتقادی در خانواده قوی‌تر باشد میزان دینداری بیشتر است (میانگین=99/3‌). به طور کلی در ابعاد مورد بررسی، تمام میانگین‌ها از 3 (حد متوسط) بیشتر بوده ولی بعد پیامد دینداری با میانگین 2/4 نسبت به سایر ابعاد بیشترین میانگین را دارا بوده و میانگین کلی میزان دینداری نوجوانان 05/4 و در حد خوب و مطلوبی بوده است.