سلفی‌گری در رویکرد تفسیری جمال‌الدین قاسمی با محوریت بحث توحید

جمال‌الدین قاسمی صاحب تفسیر محاسن التاویل، مفسری منتسب و مشهور به سلفی‌گری است. رویکرد وی نسبت به بحثی چون فتح باب اجتهاد و استنادات گسترده به سلفی‌ها در تالیفات وی موید این امر است. هرچند رویکرد نه‌چندان هماهنگ وی با سلفیه در موضوعاتی چون تصوف و بدعت نیز در این راستا می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. پژوهش حاضر با توجه به اندیشه‌ها و آراء متعددی که پیرامون انتساب جمال‌الدین قاسمی به سلفیه وجود دارد، تفسیر محاسن التاویل وی را با روش توصیفی تحلیلی، با هدف بررسی اندیشه توحیدی مفسر و میزان هماهنگی اندیشه وی با سلفیه، مورد مطالعه و واکاوی قرار داده تا به‌طور یقین بتوان پیرامون سلفی یا غیر سلفی بودن تفسیر سخن گفت. یافته‌های حاصل از پژوهش حکایت از آن دارد که وی در حوزه توحید به‌عنوان مهم‌ترین مولفه مورد تاکید سلفیه، همسویی قابل توجهی با اتباع این جریان دارد، به‌گونه‌ای که در تبیین توحید الوهی و ربوبی و لوازم آن کاملاً همسو با سلفیه اظهار نظر نموده است، اما در حوزه توحید صفاتی به سبب گرایش به مجاز و صنایع ادبی و دلبستگی به نظر مفسرانی چون زمخشری و آلوسی، برخلاف سلفی‌ها، به سمت تاویل‌گرایی صفات خبریه میل نموده است.

Salafism in the Exegetical Approach of Jamal al-Din Qasemi Centered around Monotheism

Jamal alDin Qasemi, the author of Tafsīr maḥāsin alTa’wīl, is an interpreter attributed to and popular for Salafism. His approach to such a discourse as broaching the subject of ijtihad and his widespread reference to the Salafis in his writings confirms this matter. However, his rather inconsistent approach to the Salafism concerning such subjects as Sufism and innovations in this respect can be taken into consideration. In respect to various thoughts and ideas that exist concerning the attribution of Jamal alDin Qasemi to Salafism, the present research has examined his Tafsīr maḥāsin alTa’wīl with the descriptiveanalytical method aiming at studying the interpreter’s monotheistic thought and the degree of his thought’s conformity with the Salafis so that one can talk with certainty about the interpretation to be Salafi or nonSalafi. The findings yielded from the research suggest that in the field of monotheism as the most important component asserted by the Salafis, he considerably conforms to the followers of this trend, to the extent that in explanation of the Divinity and Lordship monotheism and its essential concomitants he has commented quite consistent with the Salafis. However, in the field of attributive monotheism, contrary to the Salafis, he has inclined toward declarative attributes hermeneutics due to his tendency toward allegory and literary imagery and attachment to such interpreters as Zamakhsharī and Ālūsī.