کار کرد التفات قرآنی در ایجاد پیوستگی و فضاسازی معنایی با خروج از زبان هنجار

التفات از مختصات سبکی قرآن کریم و یکی از مصادیق برجسته‌سازی است که با خروج از زبان هنجار و آشنایی‌زدایی، شبیه به طرح بی‌مقدمه موضوع و موجب گسست اجزای کلام می‌شود. این مقاله با روش تحلیلی - توصیفی، نمونه‌هایی از آیات حاوی التفات سیاقی در قرآن را مطالعه می‌کند. التفات در نگاه تجویزی به نحو، عامل تضعیف پیوستگی اجزای جمله است. نویسنده بر این باور است که اگر این صنعت با نگاه توصیفی به نحو و مبتنی بر نظام زبانی قرآن و مناسبات معنایی و متکی بر کارکرد سلیقه و ذوق ادبی بررسی شود، نتیجه متفاوت می‌شود. با این نگاه، این صنعت به‌صورت نامرئی، در ماورای عبارت‌ها، لایه‌های معنایی ایجاد می‌کند و اجزای کلام را به‌هم پیوند می‌دهد و به حس زیبایی‌شناختی مخاطب پاسخ می‌دهد.

Function of the Qur’anic Apostrophe in Creating Continuity and Semantic Ambiance by Withdrawing from the Norm Language

Apostrophe is among the stylist features of the Holy Qur’an and one of the evidences of agendasetting that by withdrawing from the norm language and defamiliarization, it becomes like unprecedented bringing up a subject and causes dissociation in parts of speech. With an analyticaldescriptive method, this article would study some examples of the verses containing contextual apostrophe in the Qur’an. Apostrophe, in a prescriptive view to syntax is a factor of weakening continuity of components in the sentence. The writer maintains that if this art is studied with a descriptive look at syntax based on the Qur’an’s lingual system and semantic relations as well as functioning by reliance upon literal taste, it would yield a different outcome. From this perspective, this art would invisibly, create semantic layers beyond phrases and would bind parts of speech together and respond to the addressee’s sense of beauty.