مطالعه معناشناختی دیدگاه یحیی‌بن سلام در باب واژگان قرآنی

فهم معنای واژگان قرآنی، گام نخست و بنیادی در تفسیر قرآن است، چنان‌که تالیف آثار متعدد در این حوزه از سده‌های نخستین اسلامی شاهدی بر این مدعاست. یحیی‌بن سلّام ازجمله قرآن‌پژوهان سدۀ دوم هجری است که نزدیکی روزگار وی با عصر نزول، اهمیت روش‌شناسی آثار وی را در حوزه معناشناسی مفردات قرآن مضاعف می‌کند. بنابراین در مقاله حاضر به بررسی دو اثر وی پرداخته ‌ایم: اثر نخست کتاب تصاریف با موضوعِ وجوه معناییِ واژگانِ قرآنی است، و اثر دوم کتاب تفسیر اوست. این دو اثر سرشار از معناشناسی مفردات قرآنی است. تردیدی نیست که یکی از ویژگی‌های سنت تفسیری در سده‌های نخستین اسلامی، سیطرۀ نقل است که در دو اثر پیش‌گفته به‌روشنی دیده می‌شود. بااین حال به‌نظر می‌رسد یحیی‌بن سلام در موارد متعدد خود به معناشناسی واژگان قرآنی پرداخته است. بنابراین هدف مقاله حاضر آن است که با تطبیق و کاربست برخی مفاهیم و اصطلاحات حوزۀ معناشناسی، به توصیف و تحلیل معناشناسی واژگان قرآنی در دو اثر پیش‌گفته بپردازد تا روش یکی از متقدم‌ ترین قرآن‌پژوهان را در این حوزه آشکار کند. این پژوهش نشان می‌دهد که یحیی ‌بن سلام در تبیین معنای واژگان قرآنی، به «بافت موقعیت»، «ریشه‌شناسی»، «روابط هم‌ نشینی و جانشینی»، «واژگان هم‌ نویسه»، «شمول معنایی» و «تقابل معنایی» توجه داشته است. همچنین وی در معناشناسی واژگان قرآنیِ متعلق به امور ناملموس، به مفهوم استعاری این واژگان اشاره می‌کند که یادآور «استعاره ‌های مفهومی» در دانش زبانشناسی است.

The Semantic Study of Yaḥyā b. Salām’s Perspectives Concerning the Qur’anic Terminology

Understanding the meaning of the Qur’anic terminology is the first and foremost step in Qur’an interpretation, as testified by authoring various works in this field since early Islamic centuries. Yaḥyā b. Salām is among the second century Qur’anic scholars, whose closeness to the Revelation era would double the importance of his methodology in the field of the semantics of the Qur’an’s terms (mufradāt). We have, therefore, undertaken to study two of his works in the present article; the first, Taṣārīf, which is on the semantic aspects of the Qur’anic terminology and the second one, which accounts for his Tafsīr book. These two works are replete with the semantics of the Qur’anic terms. Undoubtedly, one of the characteristics of exegetical tradition in early Islamic centuries is the prevalence of narration, which is clearly seen in the abovementioned two works. Nevertheless, it seems that Yaḥyā b. Salām has in various instances dealt with the semantics of the Qur’anic terminology. Thus, the present article is intended to describe and semantically analyze the Qur’anic terminology in the abovementioned two works through application of some semantic concepts and expressions in order to unveil the methodology of one of the earliest Qur’anic scholars in this field. This research demonstrates that in his enunciation of the meaning of the Qur’anic trms, Yaḥyā b. Salām has taken into consideration the “situation’s context”, “etymology”, “juxtapositionsubstitution relations”, “homographs”, “semantics inclusiveness”, and “semantics contrast”. In the semantics of the Qur’anic terminology related to the intangible, he refers to the metaphorical meaning of these terms, which reminds one of the “conceptual metaphors” in linguistics.