تاملی در عدم سقوط حد بواسطه توبه زانی پس از قیام بینه (نقدی بر ماده‌ی 114 قانون مجازات اسلامی)

فقها در حکم توبه زانی پس از قیام بینه اختلاف نظر دارند.، مشهور آنها حکم مساله را عدم سقوط حد دانستند، در حالی که تعداد اندکی که در راس آنها شیخ صدوق و شیخ مفید قرار گرفته­اند، معتقد به سقوط حد در این مورد می­باشند. قانون مجازات اسلامی نیز در ضمن ماده 114 از نظریه مشهور پیروی کرده است. نگارندگان پس از بررسی تفصیلی این مساله در نهایت به این نتیجه می­رسند که اگرچه در حکم به عدم سقوط حد، شهرت تحقق یافته است، منتها با توجه به اینکه مدرک این شهرت بنابر ادعای خود قائلین به قول اول، دلائلی همچون اصل استصحاب، اطلاق ادلّه حدود و ... است، نفس این شهرت همچون اجماع مدرکی ارزش استنادی ندارد و مهم بررسی مدرک این شهرت است. پس از بررسی مستندات روشن می­شود که هیچ یک از مستندات قول اول و همچنین هیچ یک از مستندات قول دوم نیز غیر از روایت تحف العقول صحیح نمی­باشند. اما در مورد روایت تحف العقول باید گفت که دلالت آن بر قول دوم تام بوده و سندش نیز با تحقیق در آن مشکلی ندارد. لذا در نهایت می­توان صحت قول دوم را استنتاج نمود.

Studying Why the Repentance of Male Fornicator is Given no Lesser Punishment, after Qiyam Bayyinah(A Criticism on Article 114 of the Islamic Penal Code)

Based on the verdict of whether or not to accept the repentance of male fornicator after Qiyam Bayyinah, there is a disagreement between jurists. Although some jurists such as Sheikh Sadooq and Sheikh Mofid believe that the repentance of male fornicator makes him deserving of lesser punishment, most of them are in an agreement that it cannot conducive to commutate the punishment. This was outlined by Article 114 of the Islamic Penal Code. Taking into account all these comments as well as examining them, the authors arrive at the conclusion that even though there are many narrations. No reference or documentary value specified to prove that the repentance of male fornicator makes him undeserving of lesser punishment. It is due to some evidence including the Istishab principle and the Hadd punishment etc, according to believers’ claim of first quote. There is also some weak evidence to believers’ claim of second quote including the lack of documentary evidence and relying on Tuaf aluqūl narrative.  Thus, the important thing is to investigate if the reputation evidence is reliable. After reviewing the documentations, it becomes clear that the believers’ claims of first quotes provide no proof of eligibility to be ascribed to. None of the believers’ claims of second quotes, on the other hand, are veracious except those of Tuaf aluqūl narratives. Neither the believers’ claims of first quotes nor the believers’ claims of second quotes, except those of Tuaf aluqūl narratives, are veracious enough to be ascribed to. However, the believers’ claims of second quotes are thoroughly complete concerning the Tuaf aluqūl narratives. There is no problem with investigating the documentations. Confirming the authenticity of this document as being thoroughly complete according to the believers’ claims of second quotes, there is no doubt to accept the second quote in this regard.