بررسی دیدگاه کوآین درباره «وجود محمولی»

اگر بگوییم «پگاسوس وجود دارد»، گرفتار همان گویی شده ایم و اگر بگوییم «پگاسوس وجود ندارد»، گزاره ای خودشکن ساخته ایم؛ زیرا لفظ «پگاسوس» اشاره به شییی در خارج دارد. کوآین در تلاش برای حل این عویصه، به تبع دیگر فیلسوفان تحلیلی، با اعتقاد به اینکه گزاره های وجودی از نوع گزاره های این همانی هستند، به لحاظ فلسفی منکر ویژگی بودن وجود، و به لحاظ منطقی منکر محمول واقع شدن وجود شده، و «ایفاگری نقش سور» را حداکثر مقام کارکرد وجود دانسته است. گرچه انکار وجود محمولی از هیوم و کانت آغاز شده است، این داستان در کار کوآین و دیگر فیلسوفان تحلیلی به اوج رسیده است. با معیار قرار دادن دیدگاه صدرالمتالهین مبنی بر تفکیک میان «ثبوت الشی » در هلیات بسیطه و «ثبوت شی لشی » در هلیات مرکبه روشن می شود که تلاش کوآین، نافرجام است. به علاوه بحث وجود محمولی، بحثی فلسفی ـ منطقی است و نه، آن گونه که کوآین و تابعانش تصور می کنند، یک بحث منطقی ـ زبانی. استدلال وی مخدوش است؛ زیرا او گمان میکند هلیات، اعم از بسیطه و مرکبه دلالت بر ثبوت شی لشی می کند. همچنین این همانی در نظریه وی دارای ابهام است؛ زیرا پیش فرض این همانی وجود است.