هیدگر و پایان فلسفه

هیدگر در آثار خود به‏کرّات از پایان فلسفه سخن گفته است. در این مقاله برآنیم تا ریشه‏های گذشت از مابعدالطبیعه و پایان فلسفه را با عنایت به رهیافت تاریخی متاثر از دیلتای و تمنای او برای رسیدن به خوانشی ناب از آموزه‏های مسیحیت نشان دهیم. از فحص در آثار او می‏توان چنین استنباط کرد که فلسفه از دید او دو معنا دارد: در معنای نخست او فلسفه را مرادف با متافیزیک می‏گیرد و معتقد است که تاریخ متافیزیک با غفلت از وجود و پرداختن به موجودات آغاز شده است و نیست‏انگاری‏ای که بشر غربی در دام آن گرفتار آمده، نیز چیزی جز غفلت از حقیقت وجود نیست؛ اما در معنای دوم فلسفه را مرادف تفکر قرار می‏دهد و معتقد است هرچند فلسفه به‏معنای متافیزیک به پایان راه رسیده است، فلسفه به‏معنای تفکر و نسبت جدید با وجود می‏تواند روزنه‏ای برای بشر ایجاد کند. در این مقال، بیشتر معنای نخست ادعای هیدگر مورد بررسی قرار گرفته است تا ادعای غامض او وضوح بیشتری یابد و در پایان، مقاله با ملاحظات انتقادی کوتاهی بر دیدگاه او پایان یافته است.